รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…รำพึงคำกวีคืนวันที่ ๑๔ กุมภาพันธ์…

๐ เหนื่อยนัก อยากพักผ่อน
เอนกายนอน แนบพื้นดิน
ซึมซับ ซึ่งไอกลิ่น
ของผืนดิน ที่เกิดมา

๐ เดียวดาย ใต้ฟ้ากว้าง
บนเส้นทาง แสวงหา
ก้าวผ่าน กาลเวลา
ผ่านร้อยป่า และภูดอย

๐ ฝึกตน และฝึกจิต
เพื่อหมู่มิตร ที่รอคอย
ฝันไว้ ใช่เลื่อนลอย
จิตไม่ถอย ซึ่งศรัทธา

๐ เรียนรู้ ปริยัติ
ปฏิบัติ ภาวนา
สติ และปัญญา
เพื่อค้นหา สัจธรรม

๐ น้อมใจ มาดูจิต
ดูความคิด และกฎกรรม
สิ่งที่ ควรกระทำ
เป็นประจำ สืบกันมา

๐ รู้ธรรม และเห็นธรรม
ถ้าไม่ทำ ก็ไร้ค่า
ความรู้ ในตำรา
ต้องนำมา ใช้ได้จริง

๐ นำธรรม มาประยุกต์
ใช้กับทุก สรรพสิ่ง
ในโลก แห่งความจริง
ไม่หยุดนิ่ง มีเปลี่ยนแปลง

๐ ทุกสิ่ง ล้วนเคลื่อนไหว
เหมือนใบไม้ ที่กวัดแกว่ง
โดนลม ที่พัดแรง
กิ่งไม้แห้ง ย่อมร่วงลง

๐ ชีวิต ก็เหมือนกัน
เมื่อถึงวัน ไม่มั่นคง
ชีวิต ย่อมดับลง
ควรฝึกปลง ก่อนจะตาย

๐ ชีวิต ที่เหลืออยู่
ควรจะรู้ ซึ่งความหมาย
เตรียมตน ก่อนจะตาย
ยังไม่สาย ที่จะทำ…

…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๑๐๐…

…เมื่อมีการกระทำ ย่อมมีผลของการกระทำ ซึ่งผลของการกระทำนั้นจะเป็นอย่างไรขึ้นอยู่กับจังหวะเวลา โอกาส สถานที่ บุคลลและเจตนาแห่งการกระทำนั้น เป็นเหตุเป็นปัจจัยให้เกิดผล ซึ่งแต่ละคนย่อมมีเหตุและปัจจัยที่แตกต่างกัน ทำให้ความรู้ ความเห็นและความเข้าใจนั้นแตกต่างกันไปตามเหตุและปัจจัย ไม่มีใครคิดเห็นถูกไปเสียทั้งหมดและไม่มีใครผิดไปทั้งหมด เพราะความคิดเห็นของแต่ละคนนั้นเป็นปัจเจก

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๑๐๐”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๙…

…การปฏิบัติธรรมนั้น มิได้ทำให้เราหมดกิเลส แต่ทำให้เราได้เห็นกิเลสที่ซ่อนอยู่ในใจของเรา ที่เรายังไม่เคยเห็นหรือไม่เคยสนใจในสิ่งนั้นทำให้เรารู้เท่าทันกิเลสที่เกิดขึ้นและมีอยู่แล้ว ในจิตใจของเรา…

…ขุนเขาทะเลหมอก จุดสูงสุดบนยอดดอย ก้าวเดินย่ำไปตามใจปรารถนา ผ่านวันเวลามามากมาย พบพานทั้งสิ่งที่ดีและเลวร้าย หลากหลายเรื่องราวมากมาย สิ่งที่ทิ้งไว้คือความทรงจำ

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๙”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๘…

…สาระธรรมคำสอนของพ่อแม่ครูบาอาจารย์…

…ท่านทั้งหลายจงอย่าทำตัวเป็นตัวบุ้งตัวหนอน คอยกัดแทะกระดาษแห่งคัมภีร์ใบลานเปล่าๆ โดยไม่สนใจพิจารณาสัจธรรมอันประเสริฐที่มีอยู่กับตัว แต่มัวไปยึดธรรมที่ศึกษามาถ่ายเดียว ซึ่งเป็นสมบัติของพระพุทธเจ้า มาเป็นสมบัติของตน ด้วยความเข้าใจผิดว่าตนเรียนรู้และฉลาดพอตัวแล้ว ทั้งที่กิเลสยังกองเต็มหัวใจยิ่งกว่าภูเขาไฟ มิได้ลดน้อยลงบ้างเลย จงพากันมีสติคอยระวังตัว อย่าให้เป็นคนประเภทใบลานเปล่า ๆ เรียนเปล่าและตายทิ้งเปล่าไม่มีธรรมอันเป็นสมบัติของตัวอย่างแท้จริงติดตัวบ้างเลย…
…หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๗…

…ถ้าอยากให้สิ่งที่ดี ๆ เกิดขึ้นกับตัวเรา เราก็ต้องมาทำเครื่องรับของเราให้มันดี คือมาปรับจิตปรับใจของเราให้มันดีคือทำจิตทำใจให้เป็นบุญกุศลเสียก่อน เมื่อกายและใจของเรานั้นอยู่กับบุญกุศลแล้ว สิ่งที่ดีย่อมบังเกิดขึ้นแก่เราเพราะใจเรานั้นเป็นสื่อที่จะดึงดูดสิ่งที่ดีให้มาสู่กายและจิตของเราในทางตรงข้ามกัน ถ้าจิตใจของเราไม่ดีเป็นอกุศลจิต มันก็จะดูดเอาสิ่งที่ไม่ดีสิ่งที่เป็นอกุศลนั้น เข้ามาสู่ตัวเราเพราะคลื่นที่เราส่งออกไปนั้นมันไม่ดีและเครื่องรับของเรามันไม่ดีมันจึงรับเอาคลื่นที่ไม่ดี ทุกอย่างจึงเริ่มที่จิตของเรา คิดดี พูดดี ทำดีแล้วสิ่งที่ดีก็จะเกิดขึ้นแก่เรา…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๖…

…”เมื่อบุคคลไม่ประมาทแล้ว กุศลธรรม
ที่ยังไม่เกิด ย่อมเกิดขึ้นและอกุศลธรรม
ที่เกิดขึ้นแล้วย่อมเสื่อมไป “

…” อปฺปมตฺตสฺส อนุปฺปนฺนา เจว
กุสลา ธมฺมา อุปฺปชฺชนฺติ อุปฺปนฺนา
จ อกุสลา ธมฺมา ปริหายนฺติ” …
… พุทธสุภาษิต เอกนิบาต ๒๐/๑๑…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๖”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๕…

…พิจารณาธรรมในยามค่ำคืน…

…สิ่งทั้งหลายรอบกายของเรานั้นล้วนสงเคราะห์เข้ากับธรรม หากเรานั้นได้นำมาคิดและพิจารณาถึงที่มาและที่ไป ในสิ่งเหล่านั้นสงเคราะห์เข้าหาหลักธรรมโดยการพิจารณาให้เห็นถึงคุณถึงโทษ เห็นสิ่งที่เป็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของธรรมชาติทั้งหลายนั้น รู้เห็นถึงสภาวะการเกิดดับของอารมณ์ความรู้สึกทั้งหลายของจิต โดยการมีสติและสัมปชัญญะควบคุมคุ้มครองจิต

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๕”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๔…

…การปฏิบัติธรรมที่ให้เริ่มต้นจากการให้ทานนั้น ก็เพื่อให้เป็นพื้นฐานในการปรับจิต ให้รู้จักคิดเสียสละลดละซึ่งความเห็นแก่ตัว เพื่อให้มีจิตใจโอบอ้อมอารี เอื้อเฟือเผื่อแผ่มีพรหมวิหาร ๔ เป็นพื้นฐานในการดำเนินชีวิต จิตนั้นจะอ่อนโยนลงไม่แข็งกระด้าง ซึ่งเป็นการสร้างคุณธรรมให้แก่จิต แต่ก็ไม่ให้ไปยึดติดในทานนั้นมากจนเกินไปจนกลายเป็นทิฐิมานะและอัตตาโดยคิดว่าเราดี เราเด่นกว่าผู้อื่น … “แม้นน้อยนิดด้วยปัจจัย แต่ยิ่งใหญ่ด้วยอานิสงส์ ถ้าจิตจำนงนั้นบริสุทธิ์”

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๓…

…การระลึกนึกถึงความตายนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว แต่เป็นการเตรียมตัวเตรียมใจไว้ก่อนตายเพื่อความจางคลายในการยึดถือทั้งหลายในสิ่งที่เป็นรูปธรรมวัตถุจะได้เบาบางลง อัตตาและทิฏฐิทั้งหลายนั้นก็จะเบาบางลง ความโลภความหลงทั้งหลายก็จะค่อย ๆ หายไปเพราะชีวิตนี้ไม่มีวัตถุอะไร ที่จะนำติดตัวไปได้เมื่อตายจาก มีเพียงกรรมสิ่งที่ได้ทำไปนั้น ที่จะติดตามตัวเราไปในปรโลก ทั้งสิ่งที่เป็นบุญและเป็นบาปจึงต้องคิดและพิจารณาว่า ทำอย่างไรให้ตายไปอย่างมีความสุข ไม่ต้องทุกข์ในขณะใกล้จะสิ้นลม การระลึกนึกถึงความตายอยู่เสมอนั้น จะทำให้จิตนั้นไม่หวั่นไหวต่อความตายที่จะมาถึงในอนาคต ซึ่งทุกคนต้องประสพไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๒…

…บอกกล่าวแก่ลูกศิษย์ที่เป็นเจ้าอาวาสเป็นเจ้าสำนักหรือเป็นครูบาอาจารย์อยู่เสมอ ต่อการสงเคราะห์อนุเคราะห์บรรดาลูกศิษย์ที่มาศรัทธาว่า…

…จงส่งเสริมแนะนำเขาให้มีความก้าวหน้าเจริญในธรรม อย่าได้ไปหวงแหนยึดติดในลูกศิษย์ อย่าคิดกลัวว่าเขาจะจากเราไปไปศรัทธาที่ใหม่ ครูบาอาจารย์ท่านใหม่ซึ่งพระเรานั้นต้องทำใจให้เปิดกว้างอย่าหวงลูกศิษย์ จงส่งเสริมแนะนำเขาให้เขาได้มีตัวเลือกตามกำลังศรัทธาและจริตของเขา เพื่อให้เขานั้นได้พบกับความเจริญก้าวหน้าในธรรม

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๒”