หมวดหมู่: จากการเดินทางบนสายธรรม

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๐…

…ชีวิตในแต่ละวันที่ผ่านไปนั้นเหมือนไม่ได้ปฏิบัติธรรม เพราะใช้ชีวิตไปตามปกติ ไม่ได้นั่งสมาธิ ไม่ได้เดินจงกรมจนมีพระและญาติโยมมาถามว่า… ท่านเอาเวลาไหนไปปฏิบัติธรรม..? ซึ่งได้ตอบเขาเหล่านั้นไปว่า เอาเวลาที่มีสติไปปฏิบัติธรรม

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๐”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๙…

…ระลึกถึงคำสอนของหลวงพ่อพุทธทาสอยู่เสมอ ที่ท่านกล่าวสอนไว้ว่า “การทำงานคือการปฏิบัติธรรม” จึงเป็นที่มาของคำว่า “โยธากัมมัฏฐาน” คือการเจริญสติและสัมปชัญญะในขณะที่ทำงาน มีการพิจารณาใคร่ครวญอยู่ทุกขณะกับสภาวะแห่งปัจจุบันธรรม…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๙”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๘…

…สาระกวีธรรมตามรายทาง…

…ชีวิต ของทุก คนนั้น
จัดสรร ตามเหตุ และผล
ชีวิต ของทุก ทุกคน
ไม่พ้น จากทุกข์ ทั่วกัน

…ความทุกข์ เกิดจาก ตัณหา
เพราะว่า ความอยาก ทั้งนั้น
อยากมี อยากได้ ให้มัน
ใจนั้น อยากให้ มันเป็น

…เป็นไป ตามใจ ที่คิด
ยึดติด ในความ คิดเห็น
อยากมี อยากได้ อยากเป็น
รู้เห็น เพียงแต่ ฝ่ายตน

…ไม่ยอม แบ่งปัน สละ
ลดละ ตามเหตุ และผล
ยึดถือ ประโยชน์ ส่วนตน
หวังผล กำไร ฝ่ายตัว

…เมื่อผล ไม่เป็น ดั่งคิด
มันผิด แตกต่าง กันทั่ว
โมหะ ความหลง เมามัว
ก่อตัว เป็นทุกข์ ในใจ

…ทุกข์เพราะ เข้าไป ยึดถือ
นั้นคือ สิ่งควร แก้ไข
ลดละ ปล่อยวาง ลงไป
ทำใจ ยอมรับ ความจริง

…ทุกอย่าง ย่อมมี เกิดดับ
สลับ กันไป ไม่นิ่ง
เรียนรู้ ยอมรับ ความจริง
ทุกสิ่ง มีเหตุ ปัจจัย

…อย่าไป โทษดิน โทษฟ้า
ควรหา แนวทาง แก้ไข
ทุกอย่าง ที่ดำ เนินไป
อยู่ใต้ กำหนด กฎกรรม

…มีเหตุ และผล รองรับ
เกิดดับ กันอยู่ ซ้ำซ้ำ
เกิดการ ย้ำคิด ย้ำทำ
คือกรรม ที่ส่ง ผลมา

…กรรมนั้น ย่อมเกิด จากเหตุ
สังเกต วิเคราะห์ ศึกษา
ให้เห็น ที่ไป ที่มา
ปัญหา แก้ไข ได้จริง

…วางจิต วางใจ เป็นกลาง
ปล่อยวาง ทำจิต ให้นิ่ง
ยอมรับ ในความ เป็นจริง
ทุกสิ่ง คือกฎ แห่งกรรม

…กรรมคือ ที่ก่อ กำเนิด
เหตุเกิด จากการ กระทำ
บาปบุญ กุศล หนุนนำ
กงกรรม คล้ายดั่ง กงเกวียน…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๖ มกราคม ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๗…

…หลายหลากเรื่องราวของชีวิตที่ต้องประสพพบเจอในแต่ละวันต้องจัดสรรบริหารเวลาให้ลงตัวเพื่อประโยชน์ตนและประโยชน์ท่านทั้งในเรื่องทางโลกและทางธรรมโดยอาศัยหลักธรรมของพระพุทธศาสนามาปรับใช้ เพื่อให้เป็นไปโดยชอบ อันประกอบด้วยกุศลจิตไม่เป็นภัยต่อชีวิต ไม่เป็นพิษต่อผู้อื่น ไม่ฝ่าฝืนซึ่งพระธรรมวินัยนั้นคือสิ่งที่คิดและกิจที่ทำในแต่ละวันของชีวิตสมณะ…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๗”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๖…

…คือสายลมที่พัดผ่านในยามเย็น…

…การกลับคืนสู่ธรรมชาติแห่งความเป็นปกติของจิต เมื่อเราปรับเปลี่ยนความคิดเปิดจิตของเราให้กว้างขึ้นมองธรรมชาติรอบกายทุกสิ่งให้เป็นธรรมะอย่างแท้จริง เราจึงได้รู้ว่ายังมีหลายสิ่งที่เรายังไม่รู้และยังไม่เข้าใจเพียงแต่จำได้แต่ไม่ได้เข้าไปอยู่ในสภาวธรรมที่แท้จริง

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๖”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๕…

…จุดมุ่งหมายแห่งบทกวีธรรม…
…(เก็บงานเก่ามาเกลาใหม่)…

…กวีธรรมนำทางสร้างชีวิต
กวีธรรมนำจิตนิมิตใหม่
กวีธรรมส่องนำกายและใจ
กวีธรรมทำให้ใจร่มเย็น…

…กวีธรรมทำให้ใจนึกคิด
กวีธรรมชี้ให้จิตนั้นได้เห็น
กวีธรรมสอนพินิจคิดให้เป็น
กวีธรรมที่ได้เห็นนั้นส่องทาง…

…กวีธรรมนำเรื่องราวมาเล่าสู่
กวีธรรมบอกให้รู้ถึงแบบอย่าง
กวีธรรมนั้นเตือนใจให้ละวาง
กวีธรรมคือแบบอย่างเส้นทางธรรม…

…กวีธรรมนั้นกลั่นมาจากจิต
กวีธรรมคือนิมิตที่ลึกล้ำ
กวีธรรมลบล้างความมืดดำ
กวีธรรมชี้นำให้ก้าวเดิน…

…กวีธรรมน้อมนำให้นึกคิด
กวีธรรมเหมือนมิตรไม่เก้อเขิน
กวีธรรมทำให้ใจเพลิดเพลิน
กวีธรรมดำเนินอยู่เรื่อยไป…

…กวีธรรมนั้นอยู่คู่กับโลก
กวีธรรมอำนวยโชคให้สดใส
กวีธรรมน้อมนำซึ่งจิตใจ
กวีธรรมทำให้ใจถึงธรรม…

…กวีธรรมล้ำเลิศประเสริฐนัก
กวีธรรมคือที่พักผู้บอบช้ำ
กวีธรรมปลอบใจผู้มีกรรม
กวีธรรมชี้นำผู้ทุกข์ทน…

…กวีธรรมชี้ทางสว่างจิต
กวีธรรมช่วยชีวิตให้หลุดพ้น
กวีธรรมมอบให้แด่ทุกคน
กวีธรรมสร้างกุศลธรรมทาน…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๓ มกราคม ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๔…

…ทุกสิ่งอย่างที่ได้สร้างทำมาแล้วนั้นเป็นไปเพื่อประโยชน์ของพระพุทธศาสนาไม่ใช่เพื่อสนองตัณหาของตัวเราเองไม่ได้เป็นไปเพื่อหวังในลาภยศสรรเสริญแต่เป็นการทำหน้าที่ของกรรมกรธรรม

…ไม่หวั่นไหวในคำสรรเสริญหรือนินทารู้ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านกาลเวลา ผ่านมาแล้วก็จากไปทิ้งไว้เพียงความทรงจำที่งดงาม…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๔”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๓…

…กล่าวธรรมพร่ำบอกอยู่เสมอว่า ไม่ใช่โชคชะตาหรือว่าฟ้าลิขิตไม่ใช่นิมิตของสวรรค์หรือพรหมนั้นท่านบันดาล แต่สิ่งที่ทุกชีวิตต้องประสพพบพานล้วนเกิดจากการกระทำ เพราะกรรมคือผู้กำหนดอนาคตที่จะต้องประสพ ล้วนเกิดจากกรรม

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๓”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๒…

…คติธรรมคำสอนของพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต…

…ผู้สนใจศึกษาปฏิบัติธรรม คือผู้สนใจหาความรู้ความฉลาดเพื่อคุณงามความดีทั้งหลาย ที่โลกเขาปรารถนากันเพราะคนเราจะอยู่และไปโดยไม่มีเครื่องป้องกันตัวย่อมไม่ปลอดภัย ต่ออันตรายทั้งภายนอกภายในเครื่องป้องกันตัวคือหลักธรรมมีสติปัญญาเป็นอาวุธสำคัญ จะเป็นเครื่องมั่นคงไม่สะทกสะท้านมีสติปัญญาแฝงอยู่กับตัวทุกอิริยาบท…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๒”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๑…

…กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘…

…รณรงค์ให้ใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง…

๐ ยกธรรมกล่าวอ้าง ให้เป็นแบบอย่าง อักษรวิธี
กาพย์กลอนโคลงฉันท์ สิ่งนั้นควรมี
เพราะเป็นของดี มาแต่โบราณ

๐ การใช้ภาษา สืบทอดกันมา ครูบาอาจารย์
เขียนให้ถูกต้อง สอดคล้องกับงาน
เพื่อจะสืบสาน ภาษาของไทย

๐ อย่าได้มักง่าย เพราะว่าความหมาย มันจะเปลี่ยนไป
คิดก่อนจะเขียน จงเพียรแก้ไข
ภาษาที่ใช้ ตามหลักตำรา

๐ คำพูดคำเขียน จงเพียรใส่ใจ ไว้เสริมปัญญา
ภาษาวิบัติ อย่าหัดมาใช้
ไม่ใช่ของไทย มันไม่งดงาม

๐ เตือนจิตเตือนใจ รักษากันไว้ อย่าได้มองข้าม
ภาษาของชาติ ประกาศชื่อนาม
อย่าให้เขาหยาม ภาษาของเรา

๐ ภาษาที่ใช้ คือภาษาไทย อย่าอายใครเขา
สดสวยงดงาม ติดตามตัวเรา
อย่าให้ใครเขา ติฉินนินทา…

…โปรดช่วยกันอนุรักษ์ภาษาไทยและใช้ให้ถูกต้อง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๙ มกราคม ๒๕๖๕…

***หมายเหตุ… บทกวีบทนี้เขียนไว้ในเว็บวัดบางพระเมื่อ ๓ กันยายน ๒๕๕๒ เพื่อรณรงค์ให้คนรุ่นใหม่หันมาศึกษาภาษาไทยและใช้ให้ถูกต้อง เพราะว่าพบเห็นการใช้ภาษาไทยที่ผิดเพี้ยนมากมายในกระดานสนทนาของเว็บฯ จึงขอนำมาเสนอให้ท่านได้คิดพิจารณากัน เรื่องการใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง…