หมวดหมู่: จากการเดินทางบนสายธรรม

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๐…

…ในค่ำคืนของกลางเดือนมกราคมหลังจากพระอาทิตย์ลาลับไปจากขอบฟ้าเป็นเวลาของดวงดาวที่ได้ทอแสงประกายระยิบระยับบนท้องฟ้าที่ไร้เมฆหมอกบ่งบอกว่าคือเวลาแห่งดาวจรัสแสงลมที่พัดจากชายน้ำนำความเย็นมาเยือนสมณะกลุ่มหนึ่งมองพื้นน้ำข้างลานธรรม

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๐”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๙…

…ฉันคือผู้พ่ายแพ้ ล้มเหลวตลอดเวลา ที่ผ่านมาไม่เคยรู้จักรสชาดแห่งชัยชนะ วนเวียนแหวกว่ายอยู่ในวัฏฏะ พ่ายแพ้ต่อกิเลสตัณหาเสมอมา

…ภพนี้ชาตินี้ ฉันจะไม่ยอมแพ้หรืออ่อนแออีกต่อไป เอาร่างกายและชีวิตเป็นเดิมพัน ฉันเห็นแนวทางสู่ชัยชนะแล้วและกำลังเดินไปสู่เส้นทางสายนั้น แม้จะต้องฟันฝ่าต่ออุปสรรคมากมาย ฉันก็จะไม่ย่อท้อพร้อมที่จะสู้ต่อไป

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๙”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๘…

…“จงใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย แต่อย่าได้มักง่ายในการใช้ชีวิต” ชีวิตที่เรียบง่ายนั้นเป็นไปโดยหลักแห่งความพอเพียงในการเลี้ยงชีวิต ยังคงทำกิจตามบทบาทและหน้าที่ของตน มีความอดทน ขยันขันแข็งมีระเบียบวินัยของชีวิต เพียงแต่จิตนั้นไม่ทะเยอทะยานอยาก ฟุ้งเฟ้อไปมากกว่ากำลังของตนเองที่มีอยู่ ทำให้ชีวิตนั้นมีความสงบสุข ไม่ทุกข์กับการดิ้นรนเพื่อสนองตอบตัณหาความอยากของตนเอง

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๘”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๗…

…เจริญธรรมอย่างเดียว ชื่อว่าเจริญธรรมอย่างอื่นอีกมาก…

…“ดูก่อนอานนท์ ! ธรรมอย่างหนึ่งคืออานาปานสติสมาธิ (สมาธิ ซึ่งมีสติกำหนดลมหายใจเข้าออกเป็นอารมณ์) อันบุคคล เจริญแล้ว ทำให้มากแล้วย่อมทำสติปัฏฐาน (การตั้งสติ) ๔ อย่างให้สมบูรณ์ สติปัฏฐาน ๔ อันบุคคลเจริญแล้วทำให้มากแล้ว ย่อมทำโพชฌงค์ (องค์ประกอบแห่งปัญญาเครื่องตรัสรู้) ๗ อย่างให้บริบูรณ์ โพชฌงค์ ๗ อันบุคคลเจริญทำให้มากแล้ว ย่อมทำวิชชา (ความรู้) วิมุติ (ความหลุดพ้น)ให้บริบูรณ์ “…
…สังยุตนิกาย มหาวรรค ๑๙/๔๑๗…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๗”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๖…

…บทเพลงแห่งรัตติกาล…

…ดึกดื่นในคืนค่ำ
ม่านเมฆดำปิดบังดาว
หลายหลากมากเรื่องราว
สายลมหนาวต้องกายา

…เหนื่อยนักอยากพักผ่อน
เพราะแรมรอนจมเหนื่อยล้า
รายทางที่ย่างมา
พบปัญหาสารพัน

…ก้าวพ้นช่วงวิกฤติ
ของชีวิตแห่งความฝัน
อยู่กับปัจจุบัน
ผ่านคืนวันอันยาวนาน

…บันทึกการเดินทาง
ทุกสิ่งอย่างที่ย่างผ่าน
บอกเล่าประสพการ
ด้วยวิญญาณของกวี

…มุมหนึ่งของชีวิต
จะถูกผิดไม่อาจชี้
มอบให้ด้วยไมตรี
บทกวีคนเดินทาง

…เดินบนเส้นทางธรรม
ที่จะนำแสงสว่าง
ปล่อยปละและละวาง
ทุกสิ่งอย่างที่ไม่ดี

…เผยแผ่หลักคำสอน
เป็นบทกลอนบทกวี
ทางธรรมเพื่อนำชี้
สิ่งชั่วดีที่กระทำ

…ความรู้อาจน้อยนิด
ไม่เคยคิดจะก่อกรรม
สิ่งที่ได้กระทำ
ช่วยชี้นำเพื่อนร่วมทาง

…ลิขิตตัวอักษร
เป็นบทกลอนเพื่อสรรค์สร้าง
ศรัทธาไม่เคยจาง
บทเส้นทางของสายธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๔ มกราคม ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๕…

“ อย่ารังเกียจผู้ที่มีกรรม อย่าซ้ำเติมผู้ที่หลงผิด “

…จงชี้ทางถูกให้แก่ผู้ที่มืดบอด…

“Don’t repel…Don’t reproach the careless man but tell the blind with the good way.”

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๕”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๔…

…พบปะผู้คนมากมาย ได้แลกเปลี่ยนสนทนาธรรมกัน ได้เห็นมุมมองที่แตกต่างและคล้ายคลึงกันในสาระธรรม มีโอกาสแนะนำส่งเสริม เสนอความคิดเห็นที่เป็นประโยชน์แก่ผู้ใคร่ในธรรม ไปตามความเหมาะสมของแต่ละบุคคล โดยอาศัยเหตุและผลของหลักธรรมมาเป็นบรรทัดฐานในการคิดพิจารณา ใช้ภาษาที่เรียบง่ายแก่การเข้าใจ ความรู้ความเข้าใจในธรรมทั้งหลายนั้น ต้องสงเคราะห์เข้าได้กับหลักธรรมทุกหมวดหมู่ โดยไม่มีข้อขัดแย้งกันความรู้ความเข้าใจในธรรมจึงจะถูกต้องตามทำนองคลองธรรม เป็นธรรมที่นำไปสู่ความเจริญ ความสุข ดั่งที่เคยกล่าวไว้ว่า “ไม่เป็นภัยต่อชีวิต และไม่เป็นพิษต่อผู้อื่น ไม่ฝ่าฝืนซึ่งพระธรรมวินัย เป็นไปโดยชอบอันประกอบด้วยกุศล” สิ่งนั้นคือมงคลของชีวิตเป็นกิจที่ควรกระทำ เพื่อนำมาซึ่งความเจริญสุขเจริญธรรมยิ่งๆขึ้นไป…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๔”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๓…

…ความคิดเห็นของแต่ละคนนั้นเกิดจากวัยวุฒิ คุณวุฒิและพื้นฐานของครอบครัว สังคมที่คลุกคลีและอารมณ์ความรู้สึกของเขาในขณะนั้น ถ้าเราเข้าใจในเรื่อง “จิตวิทยาของมนุษย์” เราจะเข้าใจในเหตุผลของแต่ละคนที่แตกต่างกันและสิ่งนั้นจะไม่สร้างความแตกแยกจากความเห็นที่แตกต่าง แต่จะเป็นพลังในการขับเคลื่อนไปสู่ความก้าวหน้าเพราะว่าเราจะได้มุมมองใหม่ๆในความที่แตกต่างกัน และมันจะเกิดการพัฒนาทางความคิดขึ้นต่อไป…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๑ มกราคม ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๒…

…หลากหลายเรื่องราวและลีลาของชีวิตเรียนรู้ถูกผิดด้วยการกระทำ วิเคราะห์จดจำในเนื้อหาสาระ รู้คุณ รู้โทษ รู้สิ่งที่เป็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ในสิ่งที่ได้ผ่านมา กาลเวลาคือบททดสอบของชีวิตมิใช่ความผิดพลาดหรือความล้มเหลวทุกสิ่งที่ผ่านมานั้นคือการเรียนรู้ของชีวิตมันคือบทเรียนของชีวิต ที่จะกำหนดทิศทางของชีวิตในอนาคต…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๒”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๑…

…สรรพสิ่งไม่หยุดนิ่งเคลื่อนไหวแปรเปลี่ยนไปตามจังหวะและฤดูกาลเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ไม่นานก็ดับสะลายไปสิ่งใหม่ก็เคลื่อนไหวเกิดข้นแทนที่เป็นอย่างนี้ต่อเนื่องสืบต่อเรื่อยมาจนไม่รู้ว่ามีการเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปเพราะว่าจิตใจนั้นหลงใหลเผลอสติลืมกายลืมจิตไม่ได้คิดพิจารณาจึงไม่รู้ว่ามีการเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปทุกขณะ…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๑”