…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๒๗…
…ตราบใดที่การเดินทางของชีวิตนั้นยังไม่สิ้นสุด ยังต้องเวียนว่ายอยู่ในห้วงแห่งวัฏสงสารที่เต็มไปด้วยกิเลส ตัณหา อุปาทาน ยังไม่สิ้นอาสาวะแห่งกิเลสทั้งหลาย จงอย่าได้รีบด่วนสรุปในสิ่งที่รู้ ในสิ่งที่เห็นและสิ่งที่เป็น ว่าเรารู้และเข้าใจหมดแล้วเพราะมันยังมีหลายสิ่งหลายอย่างอีกมากมาย ที่เรานั้นต้องประสพพบเห็นทั้งในทางโลกและในทางธรรม
…สิ่งที่ผ่านมานั้น มันเป็นเพียงปรากฏการทางจิต ที่เกิดขึ้นตามเหตุและปัจจัยที่มีในขณะนั้น มันยังไม่ใช่ที่สุดแห่งการเดินทางของชีวิตจิตวิญญาณตราบใดที่มรรคผลนิพพานนั้นยังไม่บังเกิดขึ้นในจิตของเรา…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๕ ธันวาคม ๒๕๖๔…