…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๘…
…ความโมโหจะนำไปสู่ความตกต่ำอย่าไปโมโห โกรธผู้อื่นเพราะความโกรธคือไฟซึ่งมันจะเผาไหม้เจ้าของเองถ้าเขาทำตัวไม่ดี มันก็เป็นเรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของเราการที่เราไปโกรธเขา โมโหเขาจึงเท่ากับเราไปแบกรับเอาทุกข์เอากิเลสของเขามา ครูบาอาจารย์ท่านสอนว่า “การเพ่งโทษผู้อื่นเขามันเป็นการเพิ่มกิเลสให้ตัวเราเอง”…
…ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้มันเป็นเช่นนั้นเอง หากยึดถือมากให้ความสำคัญมันมาก ทุกข์มากหากยึดถือน้อย ให้ความสำคัญมันน้อย ทุกข์น้อย ยินดีไปตามความอยาก คือความมักมากไม่มีสิ้นสุด…
…การเกิดขึ้น เพื่อเริ่มต้นไปสู่ความดับลง ท่านจะยึดถือหรือไม่ยึด นั้นมันเป็นเรื่องของท่าน อุปาทานคือความยึดมั่นถือมั่น กับความรับผิดชอบมันคนละอย่างกัน…
…จงทำดี อย่าหวังค่าตอบแทนถึงแม้จะเป็นเพียงคำสรรเสริญก็ตาม จงทำดี ให้มันดี ถึงแม้ผลงานออกมาไม่ดี ก็ถือว่าเราทำดีที่สุดแล้ว…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…