…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๕๔…
…การไร้รูปแบบก็คือการมีรูปแบบเฉพาะตัวนั้นเอง โดยการไม่เข้าไปยึดติดในรูปแบบที่เป็นกระแสนิยมของสังคม แต่เป็นไปเพื่อความเหมาะสมกับจริตและวิถีชีวิตของผู้ปฏิบัตินั้นเอง เป็นการกระทำที่รู้ได้เฉพาะตน มีเหตุและผลในการกระทำทั้งหลาย…
…มีสติและสัมปชัญญะที่เป็นกุศลควบคุมกายจิตอยู่ทุกขณะเป็นสภาวะของปรมัตตธรรมจิตเข้าสู่ความเป็นปัตจัตตังรู้ได้เฉพาะตนในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ ดำเนินชีวิตไปอย่างเรียบง่าย ไม่เป็นภัยต่อชีวิตไม่เป็นพิษต่อผู้อื่น ไม่ฝ่าฝืนพระธรรมวินัย เป็นไปโดยชอบอันประกอบด้วยกุศล เป็นมงคลต่อชีวิต ในสิ่งที่คิดและในกิจที่ทำตามกาลเวลา…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๗ กันยายน ๒๕๖๕…