…รำพึงธรรมจากขนำหลังน้อย…
…การปฏิบัติธรรมนั้น ไม่ใช่แต่เพียงการนึกคิดและจินตนาการ แต่มันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในจิตของเราที่มันเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปทุกขณะจิตไม่ใช่อดีตหรือว่าเป็นอนาคต แต่มันเป็นปัจจุบันธรรมที่เรากำลังสัมผัส เรียนรู้จากของเก่าเพื่อเอามาใช้ในปัจจุบันเพื่อที่จะสร้างสรรค์กำหนดอนาคตที่จะก้าวเดินต่อไป …
…เมื่อก่อนนั้นเราเน้นการฝึกเรื่องสมาธิเชิงพลังงานมากเกินไปเพื่อจะนำมาสงเคราะห์ ช่วยเหลือญาติโยม มันจึงทำให้เราหลงตัวเองเกิดอัตตามานะขึ้นมาโดยที่เราไม่รู้ตัวโดยคิดว่าสมาธิของเราดีแล้ว จิตของเราดีแล้ว ทุกอย่างก็จะดีตามไปด้วยเพราะอำนาจพลังของสมาธินั้นมันกดทับกิเลสอยู่ทำให้เราไม่เห็นมันจนเราคิดว่ากิเลสนั้นมันหมดไปแล้วแต่เมื่อไหร่ที่สมาธินั้นอ่อนกำลังลงกิเลสที่ถูกทับถมไว้ก็จะปรากฏแสดงออกมาจึงทำให้เรารู้ว่า เรานั้นต้องปฏิบัติพัฒนาจิตของเราให้ยิ่งขึ้นไปกว่านี้ที่มันเป็นอยู่…
…ด้วยไมตรีจิตแห่งความปรารถนาดี…
… รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๖ กันยายน ๒๕๖๕…