รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๖๘

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๖๘…

…ทุกวันเวลาที่ผ่านไปทุกขณะจิตนั้นมันเป็นการสั่งสมประสบการณ์ของชีวิตสอนให้เรานั้นได้คิดได้พิจารณาเพิ่มขึ้นขอเพียงให้เรานั้นมั่นคงในจุดยืนของการดำเนินชีวิต ที่คิดจะสร้างจะทำก่อกรรมดีสร้างมงคลให้กับชีวิต เพื่อจะได้พัฒนาทางจิตให้เจริญก้าวหน้าในทางธรรมการเจริญสตินั้นจึงเป็นงานที่ต้องกระทำอยู่ตลอดเวลา

…กาลเวลานั้นย่อมหมุนเวียนและเปลี่ยนไปไม่มีเวลาที่จะสิ้นสุดและหยุดนิ่งสรรพสิ่งย่อมเคลื่อนไหว โลกนั้นแปรเปลี่ยนไปอยู่ตลอดเวลาไม่เคยหยุดนิ่ง กระแสแห่งโลกนั้นจึงไม่มีวันที่จะสิ้นสุดและหยุดอยู่ แต่จิตของมนุษย์นั้นย่อมมีวันที่จะสิ้นสุดและหยุดนิ่ง ถ้าได้รู้และได้เห็นความเป็นจริงของชีวิตจิตวิญญาณสิ้นสุดและหยุดอยู่ด้วยการที่รู้จักเพียงพอโดยไม่ร้องขอและแสวงหาอีกต่อไป

…ความสำเร็จของชีวิตนั้นคือรางวัลของชีวิตซึ่งมิได้วางไว้ในจุดเริ่มต้นของการเดินทางการทำงานทุกอย่างย่อมมีอุปสรรคและปัญหาเหมือนกับคำที่กล่าวว่า…เส้นทางนั้นมิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ การเดินทางของชีวิตนั้นยังไม่จบไม่มีคำว่าล้มเหลวในชีวิตเพราะสิ่งที่ผ่านมานั้นคือบทเรียน เป็นบทเรียนของชีวิตที่จะพัฒนาจิตของเราให้เจริญก้าวหน้าต่อไป….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๘ พฤษภาคม ๒๕๖๕…