…หนึ่งในบันทึกแห่งความทรงจำ…
๑ มกราคม พ.ศ.๒๕๓๗…
…หุบเขาสำนึกบาป ถ้ำเสือฯ กระบี่
…รำพึงธรรมในความเงียบ…
…กาลเวลา คือเครื่องพิสูจน์สรรพสิ่ง ธรรมชาติหรือเทคโนโลยีล้วนหนีไม่พ้นกฏของธรรมชาติ เกิดขึ้น…ตั้งอยู่..ดับไป… ไม่มีอะไรจีรังและยั่งยืน อนิจจัง…ทุกขัง…อนัตตา… ทุกสิ่งล้วนมายาไม่ควรจะลุ่มหลง ปลด…ปลง…ปล่อยวาง…
…ออกห่างจากอกุศลจิต กำหนดทิศทางของชีวิตถูกหรือผิด… รู้อยู่แก่ใจ แล้วทำไมจึงคล้อยตามมัน ปล่อยวันเวลาผ่านไปครึ่งชีวิตจมมิดอยู่ในโลกสีดำ ถลำหลงใหลในโลกมายาวันเวลาของชีวิต เหลือน้อยนิด
…อย่าได้ประมาทไปเลย…
…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
… ๗ มกราคม ๒๕๖๔…