รำพึงกับกาลเวลา ณ ราตรีหนึ่ง

…รำพึงกับกาลเวลา ณ ราตรีหนึ่ง…

…ชีวิตนี้
จะดิ้นรนกันไปถึงไหนกัน ฟุ้งซ่านทะยานอยากไปทำไม เหลื่ออะไรติดตัวไปเมื่อวันตาย ชีวิตคือของไม่เที่ยงแท้เปลี่ยนแปรไปตามจิตนิมิตหมาย ดิ้นรนแสวงหาจนวันตายสุดท้ายก็ได้เพียงความทุกข์ทน

…สิ่งที่เราคิดว่าสุข
ก็คือความทุกข์แห่งการแสวงหา สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงภาพมายา อนิจจาสำคัญผิดคิดไปเองความสุขจาก กิน กาม เกียรติ เป็นเพียงความสุขชั่วครั้งชั่วคราว ดำรงค์อยู่ไม่นานก็หายไป เหลือไว้แต่ความทุกข์เข้าแทนที่เป็นอยู่เช่นนี้เสมอมา

…ฉันจึงออกแสวงหา
ซึ่งความสุขที่แท้จริง….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๙ มกราคม ๒๕๖๔…