รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๒๓

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๒๓…

… อุเบกขา การวางใจเป็นกลางไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งที่กำลังพบเห็นและเป็นอยู่กับการทอดทิ้งธุระนั้น สภาพภายนอกอาจคล้ายกัน แต่แตกต่างกันตรงที่เกิดของสภาวะอารมณ์ เพราะการเข้าถึงซึ่งอุเบกขานั้นมันจะต้องผ่านกระบวนการของพรหมวิหาร ๔ คือเมตตา กรุณา มุทิตา แล้วจึงเข้าสู่ อุเบกขา ได้ทำในสิ่งเหล่านั้นครบถ้วนแล้ว ไม่หวังผลของการที่ได้กระทำ

…ส่วนการทอดทิ้งธุระนั้น เกิดจากความรู้สึกที่ไม่ชอบ ไม่พอใจ ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว ไม่อยากจะทำในสิ่งนั้น จึงไม่เข้าไปมีส่วนร่วมแต่ถ้ามีสิ่งมากระตุ้นให้เป็นที่พอใจ ก็จะเข้าไปมีส่วนร่วมในสิ่งนั้น

… เพราะเราเข้าใจในวิสัยของสัตว์โลกที่มีกรรมเป็นของเฉพาะตน มิได้เกิดจากความน้อยใจหรือเสียใจ เพราะไม่ได้หวังอะไรจากการสงเคราะห์เขา เราทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์ก็เพียงพอแล้ว เป็นการสร้างบารมีผลจะออกมาอย่างไรเป็นเรื่องของวิบากกรรมของแต่ละคน เรารับเอาแต่บุญกุศล ไม่ไปร่วมในบาปกรรมของเขา

…สิ่งที่ทำลงไปแล้วใจเป็นสุขทุกครั้งที่คิดถึงนั้นคือบุญ แต่ถ้าสิ่งที่ทำไปแล้วใจเป็นทุกข์แสดงว่าการกระทำนั้นยังไม่ถูกต้อง แม้เรื่องนั้นจะเป็นเรื่องที่ดีงามก็ตาม เพราะเราทำไปโดยหวังผล ทำเพื่อสนองความต้องการของเราเองจิตของเรานั้นยังไม่บริสุทธิ์เพียงพอ ใจมันเลยเศร้าหมอง แต่ถ้าเราบริสุทธิ์ใจ ทำไปโดยไม่หวังผลตอบแทนในการกระทำ ใจของเราก็จะเกิดปีติในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๔ มีนาคม ๒๕๖๕…