รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๒๔

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๒๔…

… วันเวลาแห่งชีวิตลิขิตไปตามกฎแห่งกรรม สิ่งที่เราเคยได้กระทำมาในอดีตและปัจจุบัน ส่งผลมาสู่วันนี้ทั้งกรรมดีที่เป็นกุศลส่งผลให้พบสิ่งดีและกรรมที่เป็นอกุศลที่ส่งผลมาเป็นอุปสรรคปัญหาสิ่งที่ผ่านมาแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วเพราะเป็นอดีต ยืดอกยิ้มสู้ยอมรับในกฎแห่งกรรมที่ทำมา…

…อดีตคือบทเรียนของชีวิต….
ถูกหรือผิดล้วนแล้วคือบทเรียนทบทวนใคร่ครวญพิจารณาในสิ่งที่ผ่านมา ให้เห็นที่มาและความเป็นไปในชีวิต เพื่อที่จะกำหนดทิศทางใหม่ที่จะก้าวเดิน โดยเอาอดีตนั้นมาเป็นบทเรียนบทเรียนแห่งชีวิต

…ชีวิตนั้นเป็นของอันน้อยนิด….
ชีวิตแขวนอยู่ฝากไว้กับลมหายใจลมหายใจสิ้นไปหมดไปเมื่อไหร่ภพนี้ชาตินี้ก็จบสิ้นไป แสวงหาภพใหม่เวียนว่ายในภพในชาติไม่มีที่สิ้นสุดตราบใดที่ยังไม่หลุดพ้นจากบ่วงแห่งมาร

…ปรารถนาซึ่งความพ้นทุกข์
หวังเสวยสุขในวิมุติธรรมตามองค์พระสัมมาฯแต่ถ้าเพียงปรารถนาแต่ยังไม่ลงมือกระทำมันจึงเป็นเพียงความฝันเป็นเพียงจินตนาการ วันเวลานั้นผ่านไปไม่เคยหยุดนิ่งหยุดพัก ทุกขณะจิตกำลังเดินทางไปสู่ความตายสิ่งที่ท่านมุ่งหมาย ท่านได้ทำแล้วหรือยัง..?

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๕ มีนาคม ๒๕๖๕…