…รำพึงธรรมก่อนทำวัตรเช้า…
…บนความเคลื่อนไหวของชีวิตที่ไม่หยุดนิ่ง ทุกสรรพสิ่งเคลื่อนไหวไปตามกาลเวลา แต่ใจของเรานั้นต้องมีความมั่นคง ไม่หลงไปกับภาพมายาทั้งหลาย ไม่เข้าไปมีส่วนร่วมในอารมณ์กระทบรอบกายทั้งหลาย พยายามทรงไว้ซึ่งสมณะจิต ดำเนินชีวิตอย่างไร้รูปแบบต่อไป…
…ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทำให้เราได้คิดและเห็นธรรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๔…