…ระลึกถึงอดีตสมัยที่ยังใช้นามปากกาว่า “วจีพเนจร”…
๐ รอนแรมและเร่ร่อน
เป็นคนจรรอนแรมไป
ทั่วถิ่นของแดนไทย
ฝากรอยเท้าบนมรรคา
๐ มากมายมวลหมู่มิตร
ไปด้วยจิตปรารถนา
ส่งเสริมซึ่งศรัทธา
พร้อมช่วยเหลือเพื่อมวลชน
๐ มวลชนเหล่าคนทุกข์
ไร้ซึ่งสุขเพราะสับสน
เวียนว่ายในวังวน
กินกามเกียรติโลกธรรม
๐ ลาภยศและสรรเสริญ
หลงเพลิดเพลินจิตถลำ
ความทุกข์จึงครอบงำ
เป็นเหตุผลแต่ต้นมา
๐ จรไปให้ข้อคิด
เพื่อเตือนจิตปลุกวิญญา
เตือนใจให้ศรัทธา
ยกธรรมนั้นมาชี้นำ
๐ ชี้นำทางความคิด
ชี้ถูกผิดสัจธรรม
ลบล้างความมืดดำ
ดั่งแสงทองส่องนำทาง
๐ นำทางสว่างจิต
ให้มวลมิตรไม่อ้างว้าง
เคียงคู่สู่แนวทาง
ตามพระธรรมองสัมมา
๐ หลักธรรมนำชีวิต
สร้างดวงจิตให้มีค่า
กุศลจะนำพา
สู่เส้นทางคุณธรรม
๐ เหนื่อยกายสบายจิต
เพื่อมวลมิตรพ้นเคราะห์กรรม
เหนื่อยยากก็จะทำ
ศรัทธามั่นในแนวทาง
๐ แนวทางของชีวิต
ที่ลิขิตและสรรค์สร้าง
ศรัทธาไม่เคยจาง
มุ่งสร้างสรรค์ซึ่งความดี
๐ กล่าวธรรมเพื่อเป็นทาน
เพื่อสมานสามัคคี
สมญาของ “วจี”
จึงต่อด้วย “พเนจร”
๐ รอนแรมเหมือนไร้ราก
เพียงจะฝากซึ่งบทกลอน
บทความที่แรมรอน
เพื่อเตือนจิตสะกิดใจ…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๔…