กระแสธรรมแห่งกาลเวลา

…กระแสธรรมแห่งกาลเวลา…

…การปฏิบัติธรรมนั้น มิได้ทำให้เราหมดกิเลส แต่ทำให้เราได้เห็นกิเลสที่ซ่อนอยู่ในใจของเรา ที่เรายังไม่เคยเห็นหรือไม่เคยสนใจในสิ่งนั้น ทำให้เรารู้เท่าทันกิเลสที่เกิดขึ้นและมีอยู่แล้วในจิตใจของเรา…

…ขุนเขาทะเลหมอกจุดสูงสุดบนยอดดอย ก้าวเดินย่ำไปตามใจปรารถนาผ่านวันเวลามามากมายพบพานทั้งสิ่งที่ดีและเลวร้ายหลากหลายเรื่องราวมากมายสิ่งที่ทิ้งไว้คือความทรงจำ

…เคยหวังและตั้งใจเที่ยวท่องไปทั่วทุกถิ่นสัมผัสไอกลิ่นแห่งธรรมชาติ ไม่ว่าจะเป็นภาคเหนือ ภาคกลาง ภาคใต้ ภาคตะวันออก หรือภาคอีสาน ทุกเชื้อชาติทุกภาษาหรือทุกศาสนาล้วนมีที่มาจากเหตุเดียวกัน

…ไม่ว่าจะเป็นใครต่างก็เป็นไปที่คล้ายกัน ล้วนต่างดิ้นรนแสวงหาเพื่อให้ได้มาซึ่งความสุข จึงกลายเป็นความทุกข์ไม่รู้สิ้น ได้พบเพียงเศษชิ้นแห่งความสุขที่เจือด้วยทุกข์ปลอมปนเสมอมา

…อนิจจา ตัวเราก็เช่นกัน…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๔…