รำพึงธรรมคำกวีในยามเช้า

…รำพึงธรรมคำกวีในยามเช้า…

…ร้อยเรื่อง ก็ร้อยรส
นั้นปรากฏ ให้พบเห็น
ที่มี และที่เป็น
ล้วนแตกต่าง กันออกไป

…ไม่เหมือน แต่ว่าคล้าย
ต่างจุดหมาย กันภายใน
ต่างคน ก็ต่างใจ
ล้วนคิดกัน คนละทาง

…เกิดจาก ความคิดเห็น
จึงได้เป็น ข้อแตกต่าง
อยู่ร่วม ในเส้นทาง
ความขัดแย้ง นั้นจึงมี

…ขัดแย้ง ทางความคิด
แบ่งถูกผิด ในทุกที่
มิตรภาพ ที่เคยดี
ต่อกันนั้น สลายไป

…ความเห็น ที่แตกต่าง
อาจมีทาง ร่วมกันได้
ถ้าหาก เราเข้าใจ
ไม่ก้าวล้ำ สิทธิกัน

…แสวงหา ซึ่งจุดร่วม
เพื่อจะรวม สมานฉันท์
จุดต่าง ไม่ว่ากัน
สงวนไว้ ไม่ล่วงเกิน

…ร่วมคิด และร่วมทำ
เพื่อจะนำ ให้เจริญ
ร่วมสร้าง เส้นทางเดิน
สู่สังคม อุดมการณ์

…เริ่มต้น จากตัวเรา
แล้วจึงเอา ไปเล่าขาน
ฝึกทำ ให้ชำนาญ
ฝึกนึกคิด ทำจิตดี

…ดีนอก และดีใน
ดีทั้งใจ และวจี
คิดทำ แต่กรรมดี
ฝึกจิตนั้น ให้มั่นคง

…มองโลก ทั้งสองด้าน
มองให้ผ่าน อย่าไปหลง
ซื่อสัตย์ และซื่อตรง
ต่อหน้าที่ ที่มีมา

…มีความ รับผิดชอบ
ซึ่งประกอบ ด้วยปัญญา
ฝึกฝน และค้นหา
เหตุปัจจัย ประกอบกัน

…เริ่มต้น จากความคิด
เริ่มจากจิต สมานฉันท์
เคารพ สิทธิกัน
สังคมนี้ ไม่วุ่นวาย…..

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๔…