…บทเพลงแห่งรัตติกาล…
๐ ดึกดื่น ในคืนค่ำ
ม่านเมฆดำ ปิดบังดาว
หลายหลาก มากเรื่องราว
สายลมพัด ต้องกายา
๐ เหนื่อยนัก อยากพักผ่อน
เพราะแรมรอน จนเหนื่อยล้า
รายทาง ที่ย่างมา
ปัญหามี สารพัน
๐ ก้าวพ้น ช่วงวิกฤติ
ของชีวิต แห่งความฝัน
อยู่กับ ปัจจุบัน
เป็นอย่างนี้ มายาวนาน
๐ บันทึก การเดินทาง
ทุกสิ่งอย่าง ที่ย่างผ่าน
บอกเล่า ประสบการณ์
บันทึกธรรม บทกวี
๐ มุมหนึ่ง ของชีวิต
จะถูกผิด ไม่อาจชี้
มอบให้ ด้วยไมตรี
บันทึกธรรม คนเดินทาง
๐ เดินบน เส้นทางธรรม
ที่จะนำ แสงสว่าง
ปล่อยปละ และละวาง
อกุศล สิ่งไม่ดี
๐ เผยแผ่ หลักคำสอน
เป็นบทกลอน บทกวี
เอาธรรม มานำชี้
สิ่งที่คิด กิจที่ทำ
๐ ความรู้ อาจน้อยนิด
ไม่เคยคิด จะก่อกรรม
สิ่งที่ ได้กระทำ
เพื่อชี้แนะ เพื่อนร่วมทาง
๐ ลิขิต ตัวอักษร
เป็นกาพย์กลอน เพื่อสรรค์สร้าง
ศรัทธา ไม่เคยจาง
บันทึกไว้ บนสายธรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๐ มีนาคม ๒๕๖๔…