รำพึงให้ฟังหลังการเดินทาง

…รำพึงให้ฟังหลังการเดินทาง…

…มีคำถามที่เจอบ่อยคือ “เป็นเจ้าอาวาสวัดไหน ได้พระครูแล้วหรือยัง” ก็ได้ตอบคำถามนั้นไปว่า เป็นพระธรรมดาไม่ได้มียศถาบรรดาศักดิ์อะไร เพราะต้องการความเป็นอิสระ ไม่อยากผูกมัดตนเองกับตำแหน่งและสถานที่ ไม่มีคุณสมบัติตามกฎระเบียบของคณะสงฆ์ที่จะรับเป็นเจ้าอาวาสหรือรับตำแหน่งใด ๆ ได้

…ไม่ใช่พระเกจิอาจารย์ที่เข้มขลัง ไม่ใช่พระนักพัฒนา ไม่ใช่พระนักเทศน์เผยแผ่ธรรม เป็นเพียงสมณะไร้นาม ใช้ชีวิตสมณะอย่างเรียบง่าย ไร้รูปแบบ ไม่สร้างภาพเพื่อให้เขาศรัทธา อยู่กับความเป็นจริง ตัวตนที่แท้จริง

…ส่วนใครจะเชื่อ ใครจะศรัทธาหรือไม่ศรัทธานั้น มันเป็นเรื่องของเขาไม่ไปกังวล เรารู้ในสิ่งที่เราคิด เรารู้ในสิ่งที่เราทำและรู้ถึงจุดมุ่งหมายของการกระทำซึ่งมันทำให้ใจเรานั้นไม่ทุกข์

…เพราะถ้าเรานั้นสร้างภาพให้ดูว่าเป็นผู้มีจริยาวัตรที่งดงามเพื่อให้ญาติโยมศรัทธา มันก็ตั้งอยู่ได้ไม่นาน วันหนึ่งตัวตนที่แท้จริงมันเปิดเผยออกมา แล้วความศรัทธาทั้งหลายก็จะหมดไป เพราะสิ่งที่ซ่อนไว้นั้นได้ถูกเปิดเผย

…เป็นตัวของตัวเองและมีความเสมอต้นเสมอปลายในการใช้ชีวิตในการประพฤติปฏิบัติ “กาลเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์คน คุณค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน” …

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๘ มีนาคม ๒๕๖๔…