…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๗๔…
…สรรพสิ่งย่อมแปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา มีความเสื่อมสลายไปตามอายุของการใช้งานไม่มากก็น้อยตามเหตุและปัจจัย ซึ่งเป็นไปตามกฎของพระไตรลักษณ์ คือความเป็นอนิจจัง การสูญเสีย การพลัดพรากย่อมเกิดขึ้นกับทุกคน ไม่สามารถที่จะหลีกเลี่ยงหนีพ้นสิ่งนี้ไปได้ เราจึงต้องฝึกทำใจเพื่อให้ยอมรับกับการสูญเสียการพลัดพรากที่จะเกิดขึ้นนั้นให้ได้เพื่อที่จะลดความทุกข์ใจ เมื่อสิ่งนั้นมันมาถึง ซึ่งถ้าใจของเรานั้นยอมรับซึ่งความจริงในสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วการสูญเสียหรือการพลัดพรากนั้นก็จะมีผลกระทบกระเทือนต่อความรู้สึกนึกคิดและจิตใจของเราน้อยมากเพราะการที่เรานั้นเข้าไปยึดติดและยึดถือในสิ่งทั้งหลาย ว่าเป็นของส่วนหนึ่งของเรานั้น ไม่อยากให้มันแปรผันหรือเปลี่ยนแปลงไปอยากจะให้มันคงอยู่ในสภาพเดิมนั้นมันจึงทำให้ใจของเรานั้นเป็นทุกข์เพราะความเป็นตัวกูและของกู
…ดั่งที่พระอาจารย์หลวงพ่อพุทธทาสได้กล่าวไว้ จึงจำเป็นที่จะต้องทำความเข้าใจในเรื่องตัวกูและของกู เป็นอันดับแรกในการปฏิบัติธรรม เพื่อเป็นการลดละซึ่งอัตตา ทิฏฐิมานะ เป็นการฝึกทำใจให้เปิดกว้าง ยอมรับในความเป็นจริงทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นในอนาคตด้วยการกำหนดให้รู้และเข้าใจในความเป็นตัวกูและของกู เห็นโทษภัยของการเข้าไปยึดถือในสิ่งทั้งหลายนั้นสิ่งเหล่านี้คือพื้นฐานในการปฏิบัติธรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๕ พฤษภาคม ๒๕๖๕…