บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๒๒

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๒๒…

…อย่าให้วันเวลาผ่านไปโดยไร้ค่า อย่าให้วันเวลาโดยเปล่าประโยชน์ และเป็นโทษต่อชีวิตของเราเลย ทุกสิ่งทุกอย่างเรากำหนดขึ้นมาได้ด้วยตัวของเราเอง คือการกระทำที่เรียกว่ากรรมของเราในวันนี้ ซึ่งพรุ่งนี้ก็จะกลายเป็นอดีตไปแล้วยอมรับในความเป็นจริงของสรรพสิ่งที่เผชิญอยู่รู้ตน รู้ประมาณ รู้กาลเวลา ว่าเราควรจะปรารถนาได้ในสิ่งใด เพียงใด

…ที่เราคิดว่ามันไม่สำเร็จ ไม่สมปรารถนา ก็เพราะว่าเราไม่ได้สร้างเหตุและปัจจัยและอาจจะมุ่งหวังมากเกินไปเกินประมาณกับเหตุและปัจจัยที่เราได้กระทำไว้ในอดีต แต่ถ้าเรารู้ตน รู้ประมาณ รู้กาล รู้โอกาสและทำหน้าที่สร้างเหตุและปัจจัยให้สมบูรณ์ในวันนี้สิ่งที่เรามุ่งหวังตั้งใจไว้คงจะไม่ไกลเกินปรารถนา

…“อย่ามัวหลงติดอยู่กับความคิดซึ่งเป็นเพียงจินตนาการ เป็นเพียงนามธรรมที่จับต้องมิได้จงเอาความคิดนั้นมาแปรเปลี่ยนเป็นการกระทำให้เป็นรูปธรรมที่จับต้องและเห็นได้” อย่าได้กระทำเพียงน้อยนิดแล้วคิดหวังผลที่ยิ่งใหญ่ เพราะจะเป็นการค้ากำไรเกินควรและมันจะสำเร็จได้ยากต้องใช้เวลาในการสะสมสั่งสมกำลังของเหตุและปัจจัยอีกยาวนาน

…ทุกวันของชีวิต เมื่อคิดดีและทำดี ก็เป็นวันที่เป็นมงคลต่อชีวิตของเรา ไม่มีคำอวยพรอันใด ที่จะประเสริฐล้ำเลิศไปยิ่งกว่าการที่เราได้สร้างสรรค์สิ่งที่ดีให้แก่ชีวิตของเรา เพราะพรนั้นคือคำชี้แนะแนวทางที่เป็นกุศลให้เราประพฤติปฏิบัติ เพื่อจะให้ชีวิตของเราเจริญรุ่งเรืองก้าวหน้า ไปในทำนองคลองธรรมอันประกอบด้วยกุศลเป็นที่ตั้ง ซึ่งจะทำให้สมหวังดั่งที่ใจของท่านปรารถนา

…ขอฝากบทความนี้เป็นคำอวยพร เพื่อให้ท่านทั้งหลายได้ย้อนคิดพิจารณา…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๘ พฤษภาคม ๒๕๖๔…