บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๐

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๐…

…อดีตที่ผ่านมานั้น คือบทเรียนของชีวิตมีทั้งการลองผิดและลองถูกสลับกันไป ความผิดพลาดทั้งหลายที่เกิดขึ้นนั้นมันไม่ใช่ความล้มเหลว แต่มันเป็นประสบการณ์ของชีวิตและเป็นการเรียนรู้กับชีวิต ไม่ยึดติดฝังใจอยู่กับความผิดพลาดที่ผ่านมา นำสิ่งนั้นมาเป็นแรงบันดาลใจที่จะสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆทำให้ดีกว่าเมื่อครั้งที่ผ่านมาชีวิตนั้นต้องเดินไปข้างหน้า สิ่งที่ผ่านมาทั้งหลายมันคือประสบการณ์ของชีวิต…

…มัวแต่มอง จ้องผิด คนอื่นเขา
กิเลสเรา เป็นอย่างไร ไม่เคยคิด
ไม่ถูกใจ ก็บอก ว่ามันผิด
ไม่เคยคิด มองหา กิเลสตน

…ถ้าถูกใจ ก็ชอบ บอกว่าใช่
ไม่ถูกใจ ก็ไร้ ซึ่งเหตุผล
มีข้ออ้าง มาแก้ ดีใส่ตน
ปัดชั่วพ้น จากตัว เพราะกลัวภัย

…ถ้าจะติ ติเพื่อก่อ พอรับได้
จะนำไป ปรับปรุง และแก้ไข
แต่ถ้าติ เพื่อทำลาย ไม่ใส่ใจ
ไม่เก็บไว้ รกสมอง ของไม่ดี

…กิเลสเรา มากมาย เกินจะนับ
ยังไปรับ กิเลสเขา เอาทุกที่
จ้องจับผิด กิเลสเขา ว่าเราดี
กลับทวี เพิ่มกิเลส มาใส่ตัว

…จงใคร่ครวญ พินิจ คิดศึกษา
อย่านำพา ดวงจิต ไปคิดชั่ว
เตือนสติ เตือนตน อย่าเมามัว
อย่าแก้ตัว จงแก้ไข ให้เร็วพลัน

…เพราะคนดี นั้นชอบ การแก้ไข
คนจัญไร แก้ตัว เพราะโมหัน
ติเพื่อก่อ อย่าทำลาย ให้ร้ายกัน
มาสร้างสรรค์ กันดีกว่า อย่าทำลาย

…ไม่มีใคร รู้ซึ้ง เท่าหนึ่งจิต
สิ่งที่คิด ที่ทำ ที่มุ่งหมาย
ความดีชั่ว อยู่กับตัว จนวันตาย
แม้ร่างดับ ลับหาย คนยังชัง….

…มอบไว้เพื่อเตือนสติทุกๆท่านที่ได้อ่านบทกวีนี้…

…ขอความสุขสวัสดี จงมีแด่ผู้ใฝ่ธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
..รวี สัจจะื- สมณะไร้นาม…
…๒๖ พฤษภาคม ๒๕๖๔…