รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๗๗

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๗๗…

…การที่จะได้รับความเชื่อถือศรัทธาจากญาติโยมได้นั้น มันต้องทำให้ดูอยู่ให้เขาเห็น วางตัวให้เป็น จึงจะได้รับความเชื่อถือ ความร่วมมือ ศรัทธาจากญาติโยม

…ได้กล่าวเตือนลูกศิษย์อยู่เสมอว่าถ้าไปเป็นเจ้าสำนักหรือสมภารที่ใดจงอย่าไปทะเลาะกับคนข้างวัดหรือข้างสำนัก จงหาวิธีการสร้างศรัทธาให้เขามาเป็นมิตรให้ได้ แล้วท่านจะอยู่สบาย คล้ายมีเกราะกำแพงคุ้มกันสิ่งนั้นผู้เป็นเจ้าสำนักหรือสมภารต้องกระทำให้ได้

…อย่าให้ความสำคัญกับญาติโยมที่อยู่ไกล จนลืมคนใกล้วัด ต้องปฏิบัติตัวให้เสมอกัน เพราะคนใกล้วัดนั้นเขาคือกำลังหลักของเรา อยู่ใกล้ชิดกับเราตลอดเวลา

…การที่จะทำให้เขาศรัทธาได้นั้นมันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่การที่จะรักษาศรัทธานั้นให้ยืนยงตลอดไป เป็นเรื่องที่ยากขึ้นไปกว่า “ทำของที่ไม่มีนั้นให้มันมีขึ้นมา รักษาของที่มีอยู่แล้วไม่ให้สูญหายไป” นั้นคือสิ่งที่ต้องคิดและกิจที่ต้องทำ…

…พรสวรรค์ นั้นมี แต่กำเนิด
เพราะว่าเกิด จากบุญ ที่สะสม
เพราะจิตนั้น ได้ผ่าน การอบรม
และสั่งสม สืบต่อ ปัจจุบัน

…พรสวรรค์ อาจหายไป ถ้าไม่ต่อ
มัวแต่รอ วาสนา เฝ้าแต่ฝัน
ไม่สานต่อ ทำเพิ่ม เติมเต็มมัน
พรสวรรค์ ก็หมด หดหายไป

…พรสวรรค์ นั้นแพ้ พรแสวง
เสาะหาแหล่ง เรียนรู้ สู่สิ่งใหม่
พัฒนา ตนเอง ขึ้นเรื่อยไป
เพื่อจะได้ ฝึกฝน จนชำนาญ

…ทุกสิ่งอย่าง มันยาก ตอนเริ่มต้น
เพราะทุกคน เพียงแต่คิด จิตไม่หาญ
เมื่อไม่ทำ ก็ไม่รู้ ไม่สู้งาน
ปล่อยให้ผ่าน เปล่าไป ไม่ได้ทำ

…การฝึกฝน เริ่มต้น ตรงที่จิต
ต้องฝึกคิด ปลุกจิต ไม่คิดต่ำ
คิดให้ดี คิดให้ชอบ แล้วกระทำ
โดยการนำ ทำความคิด ให้เป็นจริง

…ความคิดนั้น เป็นเพียง นามธรรม
ต้องน้อมนำ ทำไป ในทุกสิ่ง
ทำให้ดู ทำให้เห็น ให้เป็นจริง
อย่าเฉยนิ่ง ทำทุกสิ่ง เพื่อทางธรรม
…เอาธรรมนั้น มานำทาง สร้างชีวิต

เพื่อนำจิต ออกจาก สิ่งตกต่ำ
ลดและละ ความชั่ว ที่ครอบงำ
เดินตามธรรม ตามทาง สร้างความดี

…สร้างความดี ฝากไว้ ให้คนคิด
เป็นนิมิต ฝากไว้ ในทุกที่
เกิดเป็นคน ควรสร้าง เส้นทางดี
ชีวิตนี้ ที่เกิดมา ค่าคู่ควร…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๘ พฤษภาคม ๒๕๖๕…