…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๗๐…
…วิถีทาง วิถีธรรม ของนักเดินทาง…
๐ กลับมาสู่อ้อมอก
ที่ป้องปกและคุ้มครอง
ชีวิตที่ลอยล่อง
ประสบการณ์ของร่างกาย
๐ อ่อนล้าเพราะแรมรอน
ได้พักผ่อนให้เหนื่อยคลาย
หลับลงอย่างสบาย
เมื่อกลับสู่ถิ่นที่เดิม
๐ กลับมาเพื่อเติมฝัน
ถึงคืนวันที่ริเริ่ม
ทบทวนเพื่อต่อเติม
เสริมสร้างขวัญกำลังใจ
๐ ทบทวนการเดินทาง
ซึ่งบางอย่างต้องแก้ไข
เพื่อก้าวเดินต่อไป
ตามความฝันอุดมการณ์
๐ ร่อนเร่และแรมรอน
หยุดพักผ่อนเพียงไม่นาน
คิดชอบประกอบการ
ตามล่าฝันคนเดินทาง
๐ ” วจีพเนจร “
ฝากกาพย์กลอนที่สรรค์สร้าง
บอกเล่าเรื่องรายทาง
ประสบการณ์ที่ผ่านมา
๐ เดินทางมายาวไกล
ตามที่ใจปรารถนา
ก้าวผ่านกาลเวลา
ได้พบเห็นสารพัน
๐ ให้คิดให้แก้ไข
ผ่านพ้นไปหลายครั้งนั้น
ก่อเกิดสายสัมพันธ์
มิตรไมตรีบนเส้นทาง
๐ ฝึกกายและฝึกจิต
ฝึกความคิดเพื่อสรรค์สร้าง
ลดละและปล่อยวาง
ประพฤติตนสู่มรรคา
๐ มรรคาสมณะ
คือลดละซึ่งตัณหา
กิเลสและอัตตา
สิ่งชั่วร้ายที่มากมี
๐ ใช้หลักของพุทธะ
ในการละสิ่งเหล่านี้
ศีลธรรมนำชีวี
เร่งสร้างเสริมคุณธรรม
๐ ลมพัดโพธิ์เอนไหว
สายน้ำไหลใจเย็นฉ่ำ
ก่อเกิดบทลำนำ
คือวจีพเนจร..
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๓๐ มิถุนายน ๒๕๖๔…