บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๑๑

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๑๑…

…จิตสำนึกแห่งคุณธรรม…

… มนุษย์ทุกคนมีความคิดถูกหรือผิดต่างรู้อยู่แก่ใจ แต่ที่ยังกระทำลงไปในสิ่งผิดเป็นเพราะว่าขาดจิตสำนึกแห่งคุณธรรม ที่จะหักห้ามใจมิให้กระทำผิด

… จิตสำนึกต้องผ่านการฝึกฝน ฝึกนึกฝึกคิดปรับจิตให้เป็นกุศล ฝึกพูดในสิ่งที่เป็นมงคลแก่ตนเองและผู้อื่น ฝึกกระทำในสิ่งที่คิดและพูดที่เป็นความดี เพียรกระทำอย่างนี้อย่างสม่ำเสมอ จนเกิดเป็นความเคยชินและติดเป็นนิสัย

… จิตสำนึกแห่งคุณธรรมที่ว่านั้น คือความรู้สึกละอายและเกรงกลัวต่อบาป และเมื่อเราไม่กล้าทำบาปเราจะทำความดี คนที่ทำความดีนั้นจิตใจจะอ่อนโยนมีเมตตา รู้จักเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และเสียสละ ละความเห็นแก่ตัวลงไปได้ตามสภาวะ

… การปฏิบัติธรรมนั้น สิ่งที่ได้มาคือคุณธรรม ภูมิธรรมและภูมิปัญญาเรามิได้ฉลาดขึ้น แต่เราได้เห็นความโง่ของตัวเองมากขึ้น เห็นในสิ่งที่เรายังไมรู้และเห็นในสิ่งที่เรายังหลงติดอยู่

…เรามิได้เก่งกล้า แต่เราได้เห็นความอ่อนแอและความขี้ขลาดหวาดกลัว เราทำเป็นกล้านั้นเพราะว่าเรากลัวเพราะกลัวจึงทำให้กล้าอย่าเชื่อทันทีที่รู้ ที่เห็น ที่ได้ยิน ได้ฟังมาเพราะว่าสิ่งนั้นมันจะนำไปสู่ความงมงาย

…อย่าปฏิเสธในทันทีมันจะเสียประโยชน์ จงพิจารนาไตร่ตรอง ทดลองพิสูจน์ให้ชัดแก่ใจ แล้วจึงตัดสินใจ เชื่อหรือปฏิเสธ…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวีสัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๓ สิงหาคม ๒๕๖๔…