ปรารภธรรมในยามเย็นหลังเลิกงาน

…ปรารภธรรมในยามเย็นหลังเลิกงาน…

…ขอบคุณธรรมชาติรอบกายทั้งหลายที่เป็นครูผู้สอนธรรม น้อมนำให้จิตได้คิดและพิจารณาในสิ่งที่ผ่านมาและสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ให้มีสติระลึกรู้และความรู้ตัวทั่วพร้อม น้อมจิตเข้าสู่การปฏิบัติ ขจัดความคิดที่เป็นอวิชชาทั้งหลายให้จางคลายและหายไปเรียนรู้ในสิ่งใหม่

…เข้าใจในปัจจุบันธรรมมากยิ่งขึ้น ไม่ใช่ความคิดที่เกิดจากจิตปรุงแต่งแต่เป็นสภาวะรู้ที่เกิดในขณะที่จิตนั้นว่าง เมื่อเราละวางความคิดทั้งหลาย

…ระลึกนึกถึงคำกล่าวของครูบาอาจารย์ที่ท่านได้กล่าวสอนไว้ว่า “เมื่อหยุดคิดหยุดปรุงแต่งและวางทุกสิ่งลงได้ ทั้งสิ่งที่รู้และสิ่งที่ถูกรู้ทั้งปวง สัจธรรมจริงแท้ก็จะปรากฏขึ้นมาให้รู้เห็นเอง”

…มันเป็นเช่นนี้เอง….

…มิตรภาพตามรายทางที่ย่างผ่าน…

…รายทางที่ย่างผ่าน
มายาวนานและเรื่อยไป
ด้วยตัวและหัวใจ
นั้นมอบให้การเดินทาง

…ภูผาและป่าไม้
ก้าวผ่านไปเพื่อสรรค์สร้าง
ศรัทธาไม่เคยจาง
โลกไม่ร้างเพราะทางธรรม

…ทางธรรมนำชีวิต
ชำระจิตที่มืดดำ
ออกห่างจากบาปกรรม
มากระทำบำเพ็ญบุญ

…บุญกรรมนำชีวิต
มีหมู่มิตรคอยเกื้อหนุน
เมตตาและการุน
ช่วยค้ำจุนตลอดมา

…ฝากไว้แด่มวลมิตร
ผู้มีจิตแสวงหา
ฝากผ่านกาลเวลา
ฝากดินฟ้าและสายลม

…ปลอบใจมวลหมู่มิตร
ผู้มีจิตที่โศกตรม
ลบล้างความขื่นขม
ให้รื่นรมสมฤดี

…ทุกข์โศกและโรคร้าย
ให้จางคลายไปทุกที่
ขอให้สิ่งที่ดี
นั้นจงมีแก่เพื่อนเรา…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๐ พฤษภาคม ๒๕๖๕…