…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๓๒…
…“เมื่อน้ำนั้นนิ่งใส ก็จะเห็นสิ่งที่อยู่ภายในนั้นชัดเจน ถ้าน้ำนั้นยังกระเพื่อมอยู่ก็เห็นได้ไม่ชัดเจน เปรียบกับจิตที่เป็นหนึ่งหยุดนิ่งย่อมรู้หมด มีอะไรรู้หมด เห็นกายเห็นจิตของตนเองได้แล้วก็ย่อมจะรู้และเข้าใจในกายและจิตของผู้อื่นเช่นกัน”
…วิถีของนักเดินทาง
จงอย่าได้หวั่นไหว
ต่อความยากลำบาก
ที่จะต้องพบเจอ
ในหนทางข้างหน้า
ยิ้มรับกับอุปสรรค
และปัญหาที่มีมา
ชีวิตนี้ก็ไม่มีความทุกข์…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๔ สิงหาคม ๒๕๖๔…