…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๔๓…
…“เสียหนึ่ง อย่าเสียสอง เสียของ อย่าเสียใจเสียแล้ว ให้เสียไป ใจอย่าเสีย”…
…เป็นคำสอนของหลวงพ่อจำเนียร สีลเสฏโฐ ประธานสงฆ์วัดถ้ำเสือ ซึ่งท่านได้กล่าวเตือนสติบรรดาศิษย์ทั้งหลายให้นำไปพิจารณาปฏิบัติตามแนวของสติปัฏฐาน ๔ เรื่องของจิต คือการมีสติพิจารณาความรู้สึกที่เกิดขึ้นในจิตของผู้ปฏิบัติเมื่อมีสิ่งมากระทบแล้วจิตเข้าไปปรุงแต่งตาม
…สรรพสิ่งทั้งหลายนั้นล้วนเป็นไปตามกฎของพระไตรลักษณ์ คือความเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป ไม่มีอะไรที่ที่จะหนีกฎธรรมชาตินี้ไปได้ สิ่งที่สำคัญก็คือการทำใจยอมรับกับสภาวะที่จะเกิดขึ้นนั้น ว่าเราจะรับได้ขนาดไหนในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวของเราเอง
…การปฏิบัติธรรมคือการทำกิจ ชีวิตจึงมีกิจที่ต้องทำ คนเรานั้นมีการสื่อสารกันด้วยภาษาทั้งภาษาพูดและภาษากาย สื่อความหมายเพื่อให้เข้าใจกันและการพูดของคนเรานั้นก็มีหลายประเภทเช่น คิดดี พูดดี ทำดี..คิดดี พูดดีแต่ทำไม่ได้..คิดดี พูดไม่ดี แต่ทำได้..คิดดี พูดไม่ดีและทำไม่ได้..คิดไม่ดี พูดดี แต่ทำไม่ได้…คิดไม่ดีพูดไม่ดี และไม่ทำอะไร โปรดลองคิดเล่น ๆ ดูว่าเราอยู่ประเภทไหน (ห้ามคิดเข้าข้างตัวเองนะ) คนบางคนพูดดี จนกลายเป็นดีแต่พูด เพราะว่าพูดแล้วไม่เคยทำได้อย่างที่พูดเลย
…“จะรู้ว่าใครมีศีลหรือไม่ ต้องอยู่ร่วมกันนาน ๆ
จะรู้ว่าใครมือสะอาดหรือไม่ ต้องดูที่การทำงาน
จะรู้ว่าใครมีปัญญาหรือไม่ ต้องดูที่การสนทนา
จะรู้ว่าใครมีกำลังใจเข้มแข็งหรือไม่ ต้องดูที่คราวคับขัน”…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๔ กันยายน ๒๕๖๔…