บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๘

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๘…

…เมื่อไหร่ที่เราคิดว่า การปฏิบัติธรรมนั้นทำให้เราฉลาดขึ้น ทำให้เราบริสุทธิ์ขึ้น ขณะนั้นเรากำลังหลงทาง หลงตัวเอง เพราะมันกำลังก่อเกิดอัตตา มานะทิฏฐิ การถือตัวถือตน โดยเราไม่รู้ตัวขึ้นมาทุกขณะนานวันไปมันจะมีมากขึ้น ยากที่จะแก้ไขได้…

…คนโง่เขลา
จะร่อนเร่ไปแห่งใด
จะดิ้นรนไปถึงไหน
จะแสวงหาสิ่งใด
จะทะยายอยากไปทำไม

…คนโง่เขลา
หลงพอใจกับการเดินทาง
แสวงหาหนทางในโลกีย์สุข
หลงติดกับทุกข์แห่งภาพมายา

…ฉันคือคนโง่เขลา
ที่ผ่านมานั้นฉันหลงทาง
พ่ายแพ้ต่อกิเลสตัณหา
ใจนั้นอ่อนแอและอ่อนไหว
ฉันจึงได้เป็นอยู่เช่นนี้

…ฉันคือคนโง่เขลา
เป็นคนโง่เขลาที่ดื้อรั้น
เป็นคนโง่ที่อวดฉลาด
จึงสูญเสียโอกาสอันดีไป

…แต่คงจะไม่สาย
ที่จะปรับปรุงแก้ไข
พรุ่งนี้ ฉันคงจะเห็น
ความโง่เขลาในจิตใจ
ของฉันเพิ่มขึ้น…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๙ ตุลาคม ๒๕๖๔…