ปรารภธรรมในยามเย็น

…ปรารภธรรมในยามเย็น…

…ทุกสิ่งทุกอย่าง “มันเป็นเช่นนั้นเอง” ไม่ว่าเรื่องอะไร ถ้าเราพิจารณาเข้าหาพระไตรลักษณ์ มันก็ไม่หนักใจ เพราะเราไม่เข้าไปยึดถือ มันก็เลยไม่เป็นทุกข์ ที่เราทุกข์ก็เพราะเราเข้าไปยึดถือ

…การปฏิบัติธรรมคือการศึกษาและฝึกฝนเพื่อให้หลุดพ้นจากการยึดถือ ฝึกจากสิ่งที่ทำได้ง่ายไปสู่สิ่งที่ทำได้ยาก จากสิ่งที่หยาบไปสู่สิ่งที่ละเอียด เพื่อความรู้ความชำนาญสั่งสมประสบการณ์ไปเรื่อยๆ ค่อยเป็นค่อยไปสร้างเหตุ สร้างปัจจัย อย่าได้ลดละความเพียรพยายามในการกระทำความดีทั้งหลาย

…ความเจริญในธรรมจะเกิดขึ้นได้นั้นต้องอาศัยเหตุและปัจจัยของเจตนาที่เป็นกุศลจิตเป็นพื้นฐานคิดและทำไปตามลำดับชั้น แต่ละขั้นแต่ละตอนอย่างเป็นระบบและมีระเบียบวินัยกับชีวิตให้เป็นนิจ จิตจึงจะมั่นคงทรงอยู่ได้ในสภาวธรรมทั้งหลายนั้นแต่ถ้าเราละเลยข้ามขั้นตอนไปรากฐานมันจะไม่มั่นคงดำรงทรงอยู่ได้ไม่นานก็เสื่อมไป เพราะไม่มีพื้นฐานที่ดีและมั่นคง ที่จะมารองรับสภาวธรรมอันดีงาม

…กรรมฐานคือการกระทำจากรากฐานขึ้นไป ไม่ใช่ทำจากส่วนที่สูงลงมาฐานที่ว่าก็คือต้องมีศรัทธาเป็นพื้นฐานศรัทธาคือบ่อเกิด คือจุดกำเนิดของคุณธรรมทั้งหลาย การสร้างศรัทธารักษาเพิ่มพูนศรัทธาให้ยิ่งขึ้นและมั่นคง คือสิ่งสำคัญอันดับแรกที่ต้องกระทำต้องสร้างให้เกิดขึ้นในจิตใจเราอยู่เสมอ

…ศรัทธาในพระรัตนตรัย ศรัทธาในกุศลความดีทั้งหลาย คือพื้นฐานที่ดีของนักปฏิบัติธรรมและผู้สนใจในธรรมทั้งหลาย ที่จะน้อมนำไปสู่คุณธรรมอันยิ่งใหญ่ในโอกาสต่อไป…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๒ พฤษภาคม ๒๕๖๕…