…ปรารภธรรมก่อนทำวัตรเช้า…
…วันเวลาของชีวิตที่ผ่านไป ใช้ชีวิตตามปกติวิสัยที่เคยเป็นมา เหมือนกับว่าไม่ได้ทำอะไร ภายนอกนั้นเคลื่อนไหวไปตามปกติ ทำงาน พบปะพูดคุยสนทนาแลกเปลี่ยนกับผู้มาเยี่ยมเยือนทั้งหลายเมื่อเขาลากลับไปทุกอย่างก็คืนสู่ความเป็นปกติ เพราะการปฏิบัตินั้นเป็นการทำที่จิต ไม่ใช่ที่กาย มีสติและสัมปชัญญะระลึกรู้อยู่ภายใน มีความรู้ตัวทั่วพร้อมในสิ่งที่คิดและกิจที่กำลังกระทำ ไม่ใช่การสร้างรูปแบบภายนอกขึ้นมา เพื่อให้ผู้อื่นรู้ว่าเราเป็นผู้ปฏิบัติธรรม มันไม่ใช่การแสดงออกทางกาย
…แต่เป้าหมายของการปฏิบัติธรรมนั้น คือการพัฒนาที่จิต เปลี่ยนแปลงความคิด พัฒนาจิตให้มีคุณธรรม น้อมนำจิตนั้นเข้าสู่ความเป็นกุศล ฝึกฝนจนให้เกิดความชำนาญในกระบวนการแห่งความคิดจิตสำนึกทั้งหลาย ด้วยการมีสติและสัมปชัญญะที่เป็นกุศลควบคุณตน ในสิ่งที่กำลังคิดและกิจที่กำลังทำ ไม่ให้อกุศลกรรมเกิดขึ้นมาได้ในขณะนั้น…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๘ พฤษภาคม ๒๕๖๕…