…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๑๖…
…ชีวิตเดินไปตามวิบากกรรมที่เคยทำมาในอดีต ส่งผลทั้งในทางดีและทางร้ายทุกสิ่งทุกอย่างนั้นล้วนมีที่มาและมีที่ไปมีเหตุและปัจจัยในการเกิดขึ้นตั้งอยู่แล้วดับไป มีการเสื่อมสลายไปตามกาลเวลา มิอาจจะตั้งอยู่ได้นานตลอดไปมันเป็นตามกรรมที่ได้ทำมา
…บุคคลจึงควรทำใจให้รับกับสภาพที่จะแปรเปลี่ยนไปทั้งหลายนั้นให้ได้อย่าไปยึดติดมากจนเกินไปกับภาพแห่งอดีตทั้งหลายที่ได้จดจำมาเพราะกาลเวลานั้นได้ผ่านเลยไปสิ่งทั้งหลายย่อมแปรเปลี่ยนตามซึ่งเราไม่อาจห้ามไม่ให้มันเปลี่ยนแปลงไปไม่ได้ เพราะทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ย่อมเป็นไปตามกฎของพระไตรลักษณ์คือความไม่เที่ยงแท้ ที่นำมาให้เกิดความทุกข์ทั้งหลาย เพราะไม่อาจจะเข้าไปยึดถือให้มันคงสภาพอยู่เช่นเดิมตลอดไปได้ ทุกอย่างย่อมจะเปลี่ยนแปลงไปไม่มากไม่น้อยตามระยะเวลา
…บุคคลจึงควรฝึกทำใจให้รับได้กับสภาพที่จะเกิดขึ้นได้ ต่อการสูญเสีย การพลัดพรากการจากไปและการเสื่อมสลายที่จะมาถึงซึ่งวันหนึ่งนั้นย่อมจะต้องเกิดขึ้นกับตัวเราและเมื่อเราทำใจยอมรับได้กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นนั้น เมื่อถึงวันที่สิ่งนั้นมาถึง ใจของเรานั้นย่อมจะทุกข์น้อยลง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๕ ธันวาคม ๒๕๖๔…