…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๓๐…
…ในอ้อมกอดของขุนเขา
ใต้ร่มเงาของมวลพฤกษา
บนจุดหนึ่งของกาลเวลา
จงมีสติเตือนตนเสมอว่า
มีความปรารถนาซึ่งสิ่งใด
ทบทวนสิ่งที่ได้ผ่านมาใหม่
ว่าสิ่งที่ตั้งความหวังไว้ในใจ
สิ่งนั้นก้าวไกลถึงไหนแล้ว
…ทุกชีวิตย่อมมีจุดหมายอย่าปล่อยให้ผ่านไปโดยไร้ค่า อย่าปล่อยวันเวลาให้สูญเปล่า ชีวิตเรานั้นควรจะมีเป้าหมาย ฝันนั้นอาจจะตั้งไว้ไม่ไกลแต่เรานั้นต้องเดินไปให้ถึง ทำซึ่งความฝันนั้นให้เป็นจริง ไม่ใช่สิ่งที่ยากเกินจะกระทำ
…หนทางสู่ความสำเร็จนั้นอาจจะยังอยู่อีกยาวไกล แต่จงอย่าได้หวั่นไหวท้อใจ ขอเรามีความตั้งใจที่มั่นคงเดินในเส้นทางที่ตรงสู่ความฝัน ระยะทางสู่ความสำเร็จนั้นมันย่อมสั้นลงมาทุกขณะ อย่าไปสนใจในระยะของเส้นทาง
…ทุกอย่างย่อมจะมีความสำเร็จได้ ถ้าหากเรานั้นมีความตั้งใจและพยายามเดินตามความฝันของเรานั้นต่อไปไม่ท้อถอยหรือหวั่นไหวกับอุปสรรคปัญหามีความศรัทธาและเชื่อมั่นในความดีที่กระทำสิ่งนั้นย่อมจะนำไปสู่ความสำเร็จของชีวิตในสิ่งที่ตนคิดและกิจที่ตนนั้นปรารถนาเพราะว่าความสำเร็จของชีวิต
…อยู่ที่จิตคิดว่าพอ…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๘ ธันวาคม ๒๕๖๔…