…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๓๓…
…สิ่งที่รู้ ที่เห็นและเป็นไป ที่เกิดจากการปฏิบัติธรรมเจริญสติภาวนานั้นสามารถเกิดขึ้นได้ทุกขณะ ด้วยหลายเหตุและปัจจัย แปรเปลี่ยนไปตามกำลังของสติสัมปชัญญะและกำลังของสมาธิสิ่งที่เรียกว่า “นิมิต”เกิดขึ้นจากกำลังของสมาธิ ในช่วงที่สตินั้นอ่อนกำลัง
…“สมาธิกล้า สติล้า นิมิตจะเกิด” จึงอย่าไปจริงจัง ยึดถือกับนิมิตที่เกิดขึ้นจนเกินไป จนกลายเป็นความงมงายไร้เหตุผล เพราะนิมิตทั้งหลายนั้นเป็นเพียงนามธรรม ไร้ซึ่งหลักฐานที่เป็นรูปธรรม จับต้องไม่ได้ เป็นความรู้ความเห็นที่เกิดขึ้นภายใน เกิดขึ้นที่ใจและเห็นด้วยจิต เป็นการรู้เห็นเฉพาะตนของผู้ปฏิบัติ ซึ่งสิ่งที่เห็นนั้นอาจจะจริงบ้างและไม่จริงบ้าง ตามเหตุและปัจจัยของการเกิด…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๑ ธันวาคม ๒๕๖๔…