ปรารภธรรมและคำกวีก่อนทำวัตรเย็น

…ปรารภธรรมและคำกวีก่อนทำวัตรเย็น…

…วันเวลาที่ผ่านไปในทุกขณะจิตนั้นมันเป็นการสั่งสมประสบการณ์ของชีวิต สอนให้เรานั้นได้คิดได้พิจารณาเพิ่มขึ้นขอให้เรานั้นมีศรัทธาที่มั่นคงในจุดยืนของการดำเนินชีวิต ที่คิดจะสร้างจะทำก่อกรรมดีสร้างมงคลให้กับชีวิต เพื่อจะได้พัฒนาทางจิตให้เจริญก้าวหน้าในทางธรรมการเจริญสติสัมปชัญญะนั้น จึงเป็นงานที่ต้องกระทำอยู่ตลอดเวลา…

…คำโบราณ ท่านกล่าว ไว้ไม่ผิด
ถึงความคิด ความจำ ในเนื้อหา
เพียงจำได้ หมายรู้ คือสัญญา
ไม่นำมา ปฏิบัติ ให้ชัดจริง

…รู้ท่วมหัว เอาตัว นั้นไม่รอด
รู้ตลอด แต่ไม่ทำ น่าขำยิ่ง
สักแต่รู้ เพียงแต่เห็น ไม่เป็นจริง
จึงเป็นสิ่ง เพียงแต่รู้ ดูเคลือบแคลง

…เพราะอ่านมาก รู้มาก จึงยากนาน
จิตฟุ้งซ่าน เพราะคิด จิตปรุงแต่ง
เพราะความจำ มันมาก และรุนแรง
มันปรุงแต่ง ก่อนเกิด ทุกครั้งไป

…มันจึงเป็น ความคิด จิตกำหนด
ที่ปรากฏ ให้เห็น ต้องแก้ไข
ต้องละวาง ความจำ นั้นออกไป
เริ่มต้นใหม่ ทิ้งสัญญา มาทำจริง

…ให้ทุกอย่าง เป็นไป ตามเหตุผล
ฝึกทำตน อยู่กับ สรรพสิ่ง
ให้สงบ พบธรรม ที่เป็นจริง
ให้จิตนิ่ง โดยธรรม ที่ทำมา

…อย่าไปรู้ ก่อนเกิด ประเสริฐสุด
จิตมนุษย์ นั้นชอบ แสวงหา
เป็นความฝัน ของจิต จินตนา
สร้างมายา หลอกจิต คิดไปกัน

… เพราะอัตตา มานะ ตัวทิฏฐิ
จึงดำริ ปรุงแต่ง และแข่งขัน
อยากจะมี อยากจะเห็น ที่เป็นกัน
อยู่กับฝัน สร้างภาพ คือมายา

…เมื่อละวาง ความคิด จิตปรุงแต่ง
ก็พบแสง แห่งธรรม ที่ใฝ่หา
ได้รู้ธรรม เห็นธรรม พระสัมมา
จึงรู้ว่า ที่ผ่านมา นั้นผิดทาง

…เริ่มต้นใหม่ ตั้งใจ ปฏิบัติ
ฝึกขจัด ความคิด ทำจิตว่าง
ละอัตตา ตัวตน ให้เบาบาง
ให้ทุกอย่าง คืนสู่ ธรรมดา

…ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ
ให้รู้เหตุ ที่เกิด ของปัญหา
เจริญจิต เจริญธรรม ภาวนา
ฝึกค้นคว้า ทบทวน ในทางธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๘ พฤษภาคม ๒๕๖๕…