จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๐

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๐…

…เมื่อจิตของเราอยู่กับปัจจุบันธรรมทุกอย่างรอบกายที่ได้พบเห็น ก็จะเป็นธรรมะไปหมด โศลกธรรมต่างๆก็จะเกิดขึ้นแก่จิต ซึ่งเรียกว่า “อุทานธรรม” เพราะจิตกำลังพิจารณาอยู่กับปัจจุบันธรรมทำให้อกุศลจิตไม่สามารถที่จะเกิดขึ้นได้ก็เพราะใจของเรานั้นเป็นกุศลความเป็นมงคลก็ย่อมมีแก่เรา…

…เรื่องของจิต ไม่ต้องไปคิดให้วุ่นวายใจขอเพียงให้เรามีสติ ไม่ให้เผลอ จะทำกิจอันใด ให้ใจมันรู้ทันไม่ใช่ทำไปด้วยความหลงความไม่รู้ เพราะเมื่อไม่รู้และหลง ทุกอย่างนั้นจึงเป็นการปรุงแต่ง…

…จงทำตนให้เป็นคนเลี้ยงง่าย มีกิจวัตรประจำวันที่เรียบง่าย แล้วใจก็จะสบายทำให้การภาวนาปฏิบัติจึงทำได้ง่ายสมาธิก็จะเกิดขึ้นได้ง่าย ความวุ่นวายก็น้อยลง ความกังวลยึดติดก็จะเบาบางลง…

…อย่าไปวุ่นวายใจกับคำนินทา เราไม่เก็บคำนินทามาคิด จิตเราก็จะสบาย คำติฉินนินทานั้นคือยาชูกำลัง ที่จะยับยั้งไม่ให้เราหลงระเริง คำนินทานั้นคือสิ่งกระตุ้นเตือนตัวเรา เขาติดีกว่าเขาชม ทำให้เรารู้ตัวว่าเขาคิดอย่างไรกับเรา ซึ่งถ้าเราเป็นอย่างที่เขานินทา เราก็จะได้รู้และจะได้ปรับปรุงแก้ไข แล้วเราจะไปโกรธเขาทำไมซึ่งถ้าเราไปโกรธเขา ก็เท่ากับเรานั้นกำลังแพ้ภัยกิเลสในใจของเรานั้นเอง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๘ มกราคม ๒๕๖๕…