จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๔

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๔…

…พบปะผู้คนมากมาย ได้แลกเปลี่ยนสนทนาธรรมกัน ได้เห็นมุมมองที่แตกต่างและคล้ายคลึงกันในสาระธรรม มีโอกาสแนะนำส่งเสริม เสนอความคิดเห็นที่เป็นประโยชน์แก่ผู้ใคร่ในธรรม ไปตามความเหมาะสมของแต่ละบุคคล โดยอาศัยเหตุและผลของหลักธรรมมาเป็นบรรทัดฐานในการคิดพิจารณา ใช้ภาษาที่เรียบง่ายแก่การเข้าใจ ความรู้ความเข้าใจในธรรมทั้งหลายนั้น ต้องสงเคราะห์เข้าได้กับหลักธรรมทุกหมวดหมู่ โดยไม่มีข้อขัดแย้งกันความรู้ความเข้าใจในธรรมจึงจะถูกต้องตามทำนองคลองธรรม เป็นธรรมที่นำไปสู่ความเจริญ ความสุข ดั่งที่เคยกล่าวไว้ว่า “ไม่เป็นภัยต่อชีวิต และไม่เป็นพิษต่อผู้อื่น ไม่ฝ่าฝืนซึ่งพระธรรมวินัย เป็นไปโดยชอบอันประกอบด้วยกุศล” สิ่งนั้นคือมงคลของชีวิตเป็นกิจที่ควรกระทำ เพื่อนำมาซึ่งความเจริญสุขเจริญธรรมยิ่งๆขึ้นไป…

…พบปะ พุดคุย แลกเปลี่ยน
พากเพียร เพื่อการ ฝึกฝน
เรียนรู้ ซึ่งความ อดทน
ส่งผล ให้เกิด ปัญญา

…พินิจ คิดค้น วิเคราะห์
ให้เหมาะ กับเหตุ ปัญหา
ให้เห็น ที่ไป ที่มา
พึ่งพา ส่งเคราะห์ หลักธรรม

…พอดี พอเพียง พอเหมาะ
ส่งเคราะห์ เกื้อกูล หนุนค้ำ
ในกิจ ที่คิด และทำ
ชี้นำ สู่ทิศ ทางดี

…มีเหตุ และผล รองรับ
เทียบกับ หลักธรรม นำชี้
ในความ คิดเห็น ที่มี
ทางนี้ นั้นคือ รอยธรรม

…เป็นเพียง แสงเทียน ส่องทาง
เสริมสร้าง ศรัทธา เลิศล้ำ
ก่อเกิด กุศล บุญกรรม
เอาธรรม เป็นเทียน ส่องทาง

…รวี สัจจะ ผู้กล่าว
เรื่องราว กุศล เสริมสร้าง
ร้อยเรียง เรื่องราว จัดวาง
เสริมสร้าง ซึ่งความ ศรัทธา

…ศรัทธา ในบุญ กุศล
เหตุผล สาระ เนื้อหา
ส่งเสริม เพิ่มพูน ปัญญา
ศรัทธา แต่ไม่ งมงาย

…พินิจ ใคร่ครวญ วิเคราะห์
ให้เหมาะ เพื่อหา ความหมาย
สอบถาม ผู้รู้ อย่าอาย
เป้าหมาย เพื่อเข้า ถึงธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๒ มกราคม ๒๕๖๕…