…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๘๘…
…ความเจริญในธรรมนั้น เหมือนกับต้นไม้คือต้องค่อยเป็นค่อยไปตามกาลเวลาและลำดับชั้น เหมือนเราปลูกต้นไม้ เราอยากจะให้ต้นไม้มันโตไว ๆ ให้ดอกออกผลโดยเร็วแต่มันเป็นไปไม่ได้ ต้นไม้มันต้องเจริญเติบโตไปตามระยะเวลาและอายุของมัน
…การปฏิบัติธรรมก็เช่นกัน มันต้องผ่านกาลเวลาการสั่งสม เพิ่มพูนกำลังไปตามลำดับชั้นการปฏิบัตินั้นจึงจะเป็นไปด้วยดี และมีความเจริญในธรรมที่มั่นคง ถูกต้องตามหลักของพระพุทธศาสนา ตามที่องค์พระศาสดาพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงตรัสสอนไว้…
…มิตรภาพตามรายทางที่ย่างผ่าน…
…รายทางที่ย่างผ่าน
มายาวนานและเรื่อยไป
ด้วยตัวและหัวใจ
ตามวิถีนักเดินทาง
…ภูผาและป่าไม้
ก้าวผ่านไปเพื่อสรรค์สร้าง
ศรัทธาไม่เคยจาง
จิตตั้งมั่นในทางธรรม
…ทางธรรมนำชีวิต
ชำระจิตที่มืดดำ
ออกห่างจากบาปกรรม
ระลึกชอบบำเพ็ญบุญ
…บุญกรรมนำชีวิต
มีหมู่มิตรคอยเกื้อหนุน
เมตตาและการุน
ช่วยเหลือกันตลอดมา
…ฝากไว้แด่มวลมิตร
ผู้มีจิตแสวงหา
ฝากผ่านกาลเวลา
ฝากหมู่เมฆและสายลม
…ปลอบใจมวลหมู่มิตร
ผู้มีจิตที่โศกตรม
ลบล้างความขื่นขม
ให้มีสุขสวัสดี
…ทุกข์โศกและโรคร้าย
ให้จางคลายไปทุกที่
ขอให้สิ่งที่ดี
จงบังเกิดแด่ทุกคน…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๙ พฤษภาคม ๒๕๖๕…