…ปรารภธรรมไปตามเหตุการณ์…
…มีผู้ปรารถนาดีที่อยากจะให้เรามีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปมาติดต่อให้ไปออกในสื่อต่าง ๆ เพื่อเผยแพร่ธรรมะทั้งงานเขียนและการบรรยายธรรม ก็ได้ปฏิเสธเขาไปเพราะเราพึงพอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ งานเขียนทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นจากจิต จากความคิดในขณะนั้นเพียงเพื่อต้องการจะบันทึกไว้เพื่อเตือนใจตนและแบ่งปันแก่ผู้คนที่สนใจในธรรมทั้งหลาย ยังอยากจะอยู่อย่างเรียบง่ายเป็นสมณะไร้นามตามปกติที่เป็น
…เพราะการเปิดตัวต่อสาธารณะชนนั้น มันมีทั้งผลดีและผลเสีย ย่อมมีทั้งคนชอบและคนชังกลายเป็นบุคคลสาธารณะที่ต้องพร้อมจะรับฟังคำติชมจากคนทั้งหลาย ชีวิตส่วนตัวนั้นก็จะหายไป เพราะสังคมจะเข้ามาบังคับให้วิถีชีวิตนั้นเปลี่ยนไปตามกระแสความต้องการของสังคม ความเป็นตัวตนที่แท้จริงก็จะหายไปเพราะกระแสสังคมแห่งโลกธรรมจะเข้ามามีบทบาท ในการกำหนดชีวิตเราจึงยินดีและพอใจที่จะเป็นอยู่อย่างนี้อย่างที่เคยเป็นมา อยู่กับสภาวะแห่งความเป็นจริงในสิ่งที่เราเป็นอยู่คืออยู่กับปัจจุบันธรรมและตัวตนที่เป็นธรรมชาติแท้จริงของชีวิต…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๙ พฤษภาคม ๒๕๖๕…