…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๘๙…
…พ่อแม่ครูบาอาจารย์ท่านกล่าวสอนไว้ว่าให้ขัดเกลากิเลสในจิตใจด้วยการภาวนาการภาวนานั้นเป็นบุญอันยิ่งใหญ่สูงสุดเพราะทำให้จิตไม่ติดไม่ข้องอะไร บุญนั้นเกิดที่ใจ มันก็ได้บุญแล้ว กิเลสมีอยู่ในตัวเราทุกคน การรักษาศีล เจริญภาวนานั้นเพื่อต้องการที่จะชำระกิเลส ความชั่วความมัวหมองให้ออกจากจิตใจของเราพระธรรมคำสอนในพระพุทธศาสนาทั้งหลายนั้น ก็เพื่อให้นำมาประพฤติปฏิบัติ เพื่อให้ชำระ กาย วาจา ใจ ให้ถึงซึ่งความบริสุทธิ์เท่านั้น…
…เมื่อแสงเงิน แสงทอง ส่องขอบฟ้า
สกุณา ขับขาน ประสานเสียง
จึงลิขิต คำถ้อย มาร้อยเรียง
ด้วยหวังเพียง บันทึกธรรม ตามเวลา
บรรยายธรรม นำเสนอ ในยามเช้า
เพื่อปลุกเร้า เตือนใจ ผู้ใฝ่หา
บรรยายธรรม ตามธรรม ที่ทำมา
ปรารถนา ความเจริญ ซึ่งทางธรรม
ชี้ให้เห็น ทุกข์ภัย ในอกุศล
เพื่อผู้คน จะได้ ไม่ตกต่ำ
ให้ละอาย และกลัว ในบาปกรรม
ช่วยชี้นำ ตามหน้าที่ ที่มีมา
จึงกล่าวธรรม เพื่อธรรม ทำหน้าที่
พรหมวิหาร นั้นมี อุเบกขา
ทำหน้าที่ ตามธรรม องค์สัมมา
ตามเวลา และโอกาส ที่พึงมี
ตื่นขึ้นมา ยามเช้า เฝ้าดูจิต
สร้างนิมิต ปรับใจ ให้สดศรี
เริ่มวันใหม่ ปรับใจ ให้มันดี
เพื่อสิ่งที่ ดีดี จะได้มา
เพื่อเป็นเหตุ และปัจจัย ในชีวิต
เพื่อปรับจิต เครื่องรับ ให้มีค่า
สิ่งที่ดี ต่างต่าง จะเข้ามา
ก็เพราะว่า เครื่องรับ ของเราดี
เริ่มวันใหม่ ด้วยใจ เป็นกุศล
สร้างมงคล ชีวิต ด้วยจิตที่
ประกอบด้วย เมตตา และปราณี
สร้างความดี เพื่อรับ แสงอรุณ…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๓๐ พฤษภาคม ๒๕๖๕…