…อุทานธรรมยามเช้าที่เขาเรดาร์…
๐ ม่านเมฆหมอก ปกคลุม ทั่วขุนเขา
ลมแผ่วเบา พัดมา พาให้หนาว
ให้ระลึก นึกไป หลายเรื่องราว
ที่ทราบข่าว รับรู้ หดหู่ใจ
๐ สังคมไทย เปลี่ยนแปลง ไปอย่างมาก
แสนลำบาก ยากแท้ จะแก้ไข
คุณธรรม เริ่มสูญหาย สลายไป
คนจึงไม่ เกรงกลัว ซึ่งบาปกรรม
๐ เอากฏหมู่ อยู่เหนือ ซึ่งกฏหมาย
มันจึงกลาย เป็นยุค ที่ตกต่ำ
เพราะกิเลส ตัณหา นั้นครอบงำ
จึงสร้างกรรม ทำบาป ไม่เกรงกลัว
๐ เป็นแบบอย่าง ความคิด ที่ผิดพลาด
เพราะสามารถ ปลูกฝัง ซึ่งความชั่ว
ทำให้คน ส่วนมาก เห็นแก่ตัว
ไม่เกรงกลัว ชั่วหยาบ ทำบาปกัน
๐ ไม่มีแล้ว ความสัมมา คารวะ
ไม่ลดละ อัตตา ความดื้อรั้น
ไม่ยอมฟัง เหตุผล แบ่งชนชั้น
แตกแยกกัน ไร้ซึ่ง สามัคคี
๐ ระลึกถึง ข้อธรรม พระไตรลักษณ์
มาเป็นหลัก ขบคิด สิ่งเหล่านี้
อนิจจัง ไม่เที่ยงแท้ มันจึงมี
เพราะโลกนี้ เสื่อมไป ทุกเวลา…
…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๓ ธันวาคม ๒๕๕๔…