…สาระธรรมและคำกวีในยามเย็น…
…ระลึกถึงคำสั่งสอนของครูบาอาจารย์ที่ท่านกล่าวเปรียบเทียบว่า “การปฏิบัติเหมือนกับการหัดเขียนหนังสือ” เริ่มแรกต้องหัดเขียนไปตามแบบไปก่อน จนมีความชำนาญแล้ว จึงเขียนตามความถนัดของเราเอง ซึ่งเรียกว่าลายมือของเรา
…ก่อนที่จะไร้กระบวนท่านั้น มันต้องผ่านการศึกษาและปฏิบัติมาทุกรูปแบบ มาทุกกระบวนท่า จนมีความช่ำชองเชี่ยวชาญเสียก่อน ก่อนที่จะละทิ้งกระบวนท่าและรูปแบบ…
๐ ยกกวี ลำนำ คำครูสอน
เป็นบทกลอน สอนใจ ให้ครวญคิด
อย่าประมาท บาปกรรม อันน้อยนิด
ที่เกาะจิต เกาะใจ ในผู้คน
…“อย่าดูหมิ่น บาปกรรม อันน้อยนิด
จะไม่ติด ตามต้อง สนองผล
เหมือนตุ่มน้ำ เปิดหงาย รับสายชล
ย่อมเปี่ยมล้น ด้วยอุทก ที่ตกลง”…
๐ คือกวี คำสอน แต่ก่อนเก่า
สอนให้เรา ได้คิด จิตไม่หลง
มีสติ จัดวาง อย่างมั่นคง
เพื่อเสริมส่ง ให้คิด ด้วยจิตดี
๐ ฝึกทำดี เริ่มที่ ใจเราคิด
คือฝึกจิต วางใจ ให้ถูกที่
ให้จิตเป็น กุศล ส่งผลดี
ใจเรานี้ ก็จะห่าง ทางอบาย
๐ ใจที่มี ธรรมะ คุ้มครองอยู่
ทำให้รู้ ถึงชีวิต นิมิตหมาย
กำหนดที่ จะไป เมื่อใกล้ตาย
สุคติ คือที่หมาย ปลายทางเรา
๐ วันเวลา ของชีวิต นั้นนิดหน่อย
อย่าได้ปล่อย เผลอใจ ในทางเขลา
หลงกิเลส ตัณหา พามัวเมา
ให้ต้องเศร้า ต้องทุกข์ ไม่สุขใจ
๐ สุขในธรรม ล้ำค่า กว่าสุขอื่น
เมื่อจิตตื่น ด้วยธรรม นำสดใส
เพราะว่ามี คุณธรรม ประจำใจ
สุขอื่นใด จะเท่าสุข วิมุติธรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๘ มิถุนายน ๒๕๖๕…