เมื่อจิตระลึกถึงธรรม

…เมื่อจิตระลึกถึงธรรม…

“ความไม่ประมาท เป็นยอดแห่งธรรมทั้งปวง”
“อปฺปมาโท เตสํ ธมฺมานํ อคฺคมกฺขายติ”
…พุทธสุภาษิต คถาคตสูตร ๑๙/๖๗…

…การปฏิบัติธรรมนั้นไม่ได้อยู่แต่เพียงรูปแบบ ทางกาย คือต้องสมาทานศีลนุ่งขาวห่มขาว นั่งสมาธิ ต้องเดินจงกรมแต่เพียงเท่านั้น แต่สิ่งที่สำคัญของการปฏิบัติธรรมก็คือการมีสติและสัมปชัญญะ อยู่กับ กาย เวทนา จิตและธรรม ตามความเหมาะสมของจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่ บุคคล

…ซึ่งถ้าเราไปยึดถือเพียงรูปแบบภายนอกทางกาย ว่าต้องทำอย่างนั้นต้องทำอย่างนี้ จึงจะเป็นการปฏิบัติธรรมมันก็จะเป็นสีลพรตปรามาสไปทันที…

…เอาอดีต นั้นมา ศึกษาต่อ
เพื่อจะก่อ กำหนด ทิศทางใหม่
ให้ชีวิต นั้นก้าวเดิน กันต่อไป
กำหนดได้ โดยเงื่อนไข การกระทำ

…จงกระทำ ในวันนี้ ให้ดีสุด
จงอย่าหยุด การทำดี จงชี้ย้ำ
สิ่งใดชอบ ประกอบดี จงชี้นำ
กุศลกรรม นั้นจงสร้าง บนทางเดิน

…สร้างพื้นฐาน ความคิด จิตกุศล
สร้างมงคล แก่ชีวิต จิตอย่าเขิน
จงทำดี ให้มันมี ความเพลิดเพลิน
ความเจริญ จะปรากฏ กำหนดไป

…อดีตนั้น คือสิ่ง ที่พ้นผ่าน
คือเหตุการณ์ ที่ไม่อาจ จะแก้ไข
อนาคต นั้นกำหนด กันต่อไป
โดยสร้างเหตุ ปัจจัย ปัจจุบัน

…ทำวันนี้ ให้มันดี ชี้ทางสุข
ก้าวพ้นทุกข์ พบสุข ซึ่งสิ่งขวัญ
ชีวิตนี้ ก้าวต่อไป ในทุกวัน
จงต่อฝัน สร้างเสริม เพิ่มศรัทธา

…จงเชื่อมั่น ในความดี สิ่งที่คิด
จงตั้งจิต ฝึกฝน และค้นหา
จงสร้างเสริม เติมรัก และศรัทธา
วันข้างหน้า อนาคต กำหนดไป…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๑ มิถุนายน ๒๕๖๕…