ปรารภธรรมตามกาลเวลา

…ปรารภธรรมตามกาลเวลา…

…สอนให้ทุกคนคิดและพิจารณา ค้นคว้าและทดลองปฏิบัติ เพื่อความเห็นชัดแจ้งคือสอนให้คิดเป็น ทำเป็น เพราะว่าการเชื่อในทันที ที่ได้ยิน ได้เห็น ได้ฟังนั้น มันอาจจะนำไปสู่ความงมงายและความโง่ เพราะขาดการพิจารณาทำให้ขาดปัญญา คิดเองไม่เป็นต้องให้ผู้อื่นคิดให้หรือชี้แนะอยู่ตลอดเวลา

…ซึ่งในชีวิตจริงนั้นเราต้องช่วยเหลือตัวของเราเอง คือต้องทำด้วยตัวของเราเองดั่งพุทธสุภาษิตที่ว่า “อัตตา หิ อัตตาโน นาโถ ตนเป็นที่พึ่งของตน” ผู้อื่นเป็นได้เพียงผู้ชี้แนะและนำทาง แต่การจะก้าวเดินไปข้างหน้านั้นอยู่ที่ตัวเรา ว่าจะก้าวขาเดินตามไปหรือไม่ ซึ่งมันขึ้นอยู่กับตัวเราเองที่จะทำหรือไม่ทำ

…ความศรัทธาที่ขาดซึ่งการพิจารณานั้นจะนำไปสู่ความงมงาย ง่ายต่อการตกไปเป็นเหยื่อของผู้ที่สร้างภาพเพื่อดึงศรัทธาแสวงหาผลประโยชน์จากความศรัทธาที่งมงาย ไร้ซึ่งเหตุและผล…

๐ บทกวี ชี้ทาง สว่างจิต
ให้ครวญคิด ปรับจิต เพื่อคิดใหม่
ถึงแนวทาง ชีวิต ที่เป็นไป
จึงแฝงไว้ หลักธรรม เสริมปัญญา

๐ สอนให้มี จิตสำนึก ระลึกรู้
ให้มาดู ต้นเหตุ แห่งปัญหา
เป็นแนวทาง เจริญจิต ภาวนา
เพื่อนำพา ชีวิต ไม่ผิดทาง

๐ เพราะโลกนี้ สับสน และวุ่นวาย
มีมากมาย ปัญหา เป็นตัวอย่าง
สอนให้คิด ปล่อยปละ และละวาง
เพื่อออกห่าง จากทุกข์ ที่วุ่นวาย

๐ ให้ใจนั้น สงบ พบทางสุข
ออกจากทุกข์ นั้นคือ สิ่งมุ่งหมาย
อยากจะให้ ทุกคน นั้นสบาย
ให้ทุกข์หาย หมดโศก หมดโรคภัย

๐ ให้ใจนั้น มีธรรม นำกุศล
จะส่งผล ให้จิต นั้นแจ่มใส
มีความสุข ทั้งภายนอก และภายใน
เพราะสุขใจ ในธรรม ล้ำเลิศจริง….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต….
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม….
…๑๘ มิถุนายน ๒๕๖๕…