…ระลึกถึงธรรมคำของครูบาอาจารย์…
…ความมุ่งหมายของพุทธศาสนาสอนให้มนุษย์มีใจสูงถึงขั้นเหนือโลกหรือหลุดพ้นจากเครื่องพัวพันทั้งปวงซึ่งเป็นเหตุให้พุทธศาสนามีระดับสูงกว่าศาสนาอื่น อันมีความสูงเพียงขั้นศีลธรรม
…ฉะนั้นความปรารถนาในการพรากจิตออกมาเสียจากเครื่องห่อหุ้มทั้งปวงจึงเป็นความปรารถนาที่บริสุทธิ์ตามหลักแห่งพุทธศาสนา…
…หลวงพ่อพุทธทาส…
…อุทานธรรมคำกวีในค่ำคืนที่ฟ้าไร้ดาว…
๐ ตะวันล่วง เลยลา ยามฟ้าดับ
ระยิบยับ พราวแสง ทุกแห่งหน
ดาวบนดิน มากมาย ให้ได้ยล
แต่ดาวบน ฟ้านั้น มันไม่มี
๐ ดาวบนดิน คือแสงไฟ ที่ไกลลิบ
ระยับยิบ มองเห็น เป็นแสงสี
นั่งบนภู ดูไป เพลินใจดี
เพราะดาวนี้ มีประจำ ทุกค่ำคืน
๐ ดาวบนฟ้า นั้นเนิ่นนาน จะพานพบ
เมฆบังกลบ ดาวหาย กลายเป็นอื่น
ฟ้ามืดมิด ไร้แสงดาว ยามค่ำคืน
เพราะเมฆกลืน กลบดาว น่าเศร้าใจ
๐ ธรรมชาติ นับวัน จะผันเปลี่ยน
และผิดเพี้ยน ไปตาม ยุคสมัย
อย่างที่มี และที่เห็น ที่เป็นไป
ต้องทำใจ ยอมรับ กับความจริง
๐ สรรพสิ่ง ตั้งอยู่ใน พระไตรลักษณ์
เป็นตามหลัก ไม่เที่ยงแท้ ในทุกสิ่ง
อนิจจัง ทุกขัง คือของจริง
สรรพสิ่ง ล้วนเป็น อนัตตา
๐ ไปยึดถือ นั้นหรือ คือความทุกข์
ใจไม่สุข เพราะจิต แสวงหา
อยากให้มี อยากให้เป็น โดยอัตตา
คือตัณหา ความอยาก ที่มากมี
๐ สรรพสิ่ง มันเป็น อยู่เช่นนั้น
รู้ให้ทัน ที่มันเป็น อยู่เช่นนี้
เห็นเกิดดับ และตั้งอยู่ รู้ทันที
สติมี รู้ทั่ว ในตัวตน
๐ อย่าปล่อยใจ หลงไป กับตัณหา
มันจะพา จิตใจ ให้สับสน
ทั้งรักโลภ โกรธหลง คือวังวน
คือเหตุผล ทำให้ทุกข์ ไม่สุขใจ…..
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๙ มิถุนายน ๒๕๖๕…