ระลึกถึงธรรมตามกาลเวลา

…ระลึกถึงธรรมตามกาลเวลา…

…เรียนรู้ทางโลกมามากมาย แต่ล้วนแล้วเป็นไปเพื่อความมี ความได้และความอยากส่งจิตออกจากตัวเองตลอดเวลา แสวงหาสิ่งนอกกาย เป็นไปเพื่อความเพิ่มพูนกิเลสตัณหา อัตตา อุปาทาน เรียนไปๆกิเลสก็ยิ่งหนามิได้เบาบางลง

…เรียนรู้ทางธรรมเป็นไปเพื่อความลดละซึ่งความโลภ โกรธ หลง ละกิเลส ตัณหาและอุปาทาน ให้มันเบาบางลง เป็นการศึกษาเข้ามาสู่ภายในจิตในกายของเราน้อมจิตเข้าสู่ตัวเรา เรียนรู้ให้รู้จักตัวเราเอง…

…จิตที่ส่งออก เป็นสมุทัย
ผลอันเกิดจากจิตที่ส่งออก เป็นทุกข์
จิต เห็น จิต เป็นมรรค
ผลอันเกิดจากจิตเห็นจิต เป็นนิโรธ…

…ทุกข์…เท่านั้น เกิดมา พาหลงใหล
สมุทัย…ที่กำเนิด เกิดทุกอย่าง
นิโรธ…ธรรม นำไป ให้ถูกทาง
มรรค…สรรค์สร้าง สัจจะ สู่พระธรรม

…เป็นของจริง จากสัจจะ อริยะ
องค์พุทธะ เลิศล้น ชนดื่มด่ำ
บอกโลกรู้ ดูให้เป็น จึงเห็นธรรม
เพื่อจะนำ หนึ่งชีวิต ไม่ผิดทาง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๗ มิถุนายน ๒๕๖๕…