ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา ปฐมบท

…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา ปฐมบท…

…สภาวธรรมทั้งหลายล้วนมีที่มาที่ไปตามเหตุและปัจจัยที่ทำให้เกิดขึ้นและเมื่อจิตได้พิจารณาจนเห็นที่มาและที่ไป เหตุปัจจัยที่ทำให้เกิดสิ่งเหล่านั้นแล้ว มันก็สิ้นความสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหลาย การปรุงแต่งทั้งหลาย มันก็จะจางคลายลดน้อยลงไปจนกระทั้งไม่มีเพราะเมื่อสิ้นความสงสัยแล้วใจจะไม่เข้าไปยึดติด ความคิดปรุงแต่งทั้งหลายมันก็เลยจบลง

…เราต้องคิดให้มันจบไปเป็นเรื่องๆให้มันดับไปเป็นเรื่องๆ ซึ่งมันจะเป็นการทำลายเสียซึ่งความคิดฟุ้งซ่านไร้สาระ การคิดพิจารณานั้นก็จะเป็นระบบ ไม่มีความสับสนในความคิดเพราะว่าจิตนั้นได้เข้าถึงธรรม มีธรรมคุ้มครองรักษาจิตอยู่ เป็นผู้รู้ ผู้ตื่นผู้เบิกบาน อาจหาญและร่าเริงในธรรม…”เมื่อเรารักษาธรรม ธรรมนั้นจะรักษาเรา”…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๕ กรกฎาคม ๒๕๖๕…