…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๖…
…อย่าไปหวั่นไหวกับกระแสโลกจนเกินไป คืออย่าไปยินดี ยินร้ายกับคำสรรเสริญและคำนินทาความสุขหรือความทุกข์และลาภยศทั้งหลาย อย่าไปหวั่นไหวกับมันเพราะว่าความหวั่นไหวนั้นมันจะทำให้เราขาดความเชื่อมั่นและศรัทธาในตนเอง เรียกว่าเป็นคนโลเลไม่แน่นอน ไม่มีความกล้าที่จะลงมือกระทำในสิ่งใดจิตนั้นย่อมทุรนทุรายหวั่นไหวไปกับโลกธรรม ซึ่งจะนำมาซึ่งความทุกข์ทั้งหลาย ถ้าเราวางใจให้อยู่เหนือโลกธรรมได้เมื่อไรใจของเรานั้นก็จะเป็นสุข
…จงเชื่อมั่นศรัทธาในสิ่งที่เป็นกุศลกรรมทั้งหลาย อย่าได้เพียงแค่คิดและฝัน จงต่อยอดศรัทธานั้นด้วยการลงมือปฏิบัติ ทำความคิดและความฝันนั้นให้เป็นความจริงอย่าทิ้งให้มันเป็นเพียงจินตนาการแล้วท่านจะพบกับความสุขที่แท้จริง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๐ กรกฎาคม ๒๕๖๕…