ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๒๖

…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๒๖…

…อภิวาทนสีลิสฺส นิจฺจํ วุฑฺฒาปจายิโน
จตฺตาโร ธมฺมา วฑฺฒนฺติ อายุ วณฺโณ สุขํ พลํ…

…ธรรม ๔ ประการ คือ อายุ วรรณะ สุขะ พละ ย่อมเจริญแก่บุคคลผู้มีปกติไหว้กราบมีปกติอ่อนน้อม (ต่อผู้ใหญ่) เป็นนิตย์…

…แต่ละวันที่ผ่านไปนั้นทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ ทำกิจวัตรของสงฆ์ตามปกติเสร็จจากกิจวัตรของสงฆ์ ก็มาปฏิบัติกิจวัตรของการเป็นผู้นำเจ้าของสถานที่ของหมู่คณะ คือการตรวจตราดูแลการก่อสร้าง ดูแลความเรียบร้อยในที่อยู่อาศัย สนทนาและให้กำลังใจแก่คนผู้ร่วมงานทั้งหลาย คิดโครงการวางแผนงานที่จะทำกันต่อไป นี้คืองานในทางโลก

…ส่วนงานในทางธรรมนั้นก็คือการเจริญสติภาวนา ตามเวลาและโอกาสที่สามารถจะทำได้ ใช้เวลาที่ผ่านไปอยู่กับการทำงาน เพราะถือว่าการทำงานคือการปฏิบัติธรรม เป็นการฝึกเจริญสติ ฝึกควบคุมความรู้สึกและอารมณ์ กับสิ่งกระทบทั้งหลายเพราะการทำงานนั้น ต้องมีความสัมพันธ์กับหมู่คณะ ต้องพบปะพูดคุยและทำงานร่วมกัน หลายคนก็หลายความคิดและแตกต่างกันด้วยจิตและอารมณ์ ทำให้ต้องควบคุมตนเองให้มากขึ้น มีสติระลึกรู้ก่อนที่จะพูดและทำ เพื่อไม่ให้เกิดการกระทบกระทั่งกัน ทั้งทางกายและทางจิตกับผู้ร่วมงาน การทำงานนั้นก็กลายเป็นการปฏิบัติธรรมไปในตัว เพราะว่าเราต้องอยู่กับโลกแห่งความเป็นจริงต้องพบปะกับผู้คน ต้องทำงานต้องทำกิจเพื่อเลี้ยงชีวิตตามอัตภาพของสงฆ์ ไม่ใช่จะมีเวลานั่งหลับตาภาวนาเพียงอย่างเดียวหรือไม่พบปะกับผู้คนเลย เราต้องอยู่กับโลกกับสังคม

…นี้คือความเป็นจริงของชีวิต…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๙ สิงหาคม ๒๕๖๕…