บทเส้นทางสายธรรม

…บทเส้นทางสายธรรม…

…เคยเบื่อความวุ่นวายของสังคมหลีกเร้นไปอยู่ตามถ้ำในป่าเขาและบนดอย แต่ไม่ว่าเราจะไปอยู่ที่ไหนก็ตาม ย่อมต้องอยู่ร่วมและอาศัยศรัทธาของผู้คนในถิ่นนั้นในการหาเลี้ยงชีพและเมื่อมีการพบปะกัน ความวุ่นวายย่อมตามมาปัญหามันมีอยู่ในทุกที่ที่มีคนเมื่อได้รู้และเห็นเป็นอย่างนั้นจึงต้องกลับมาทบทวนใหม่ ว่าจะดำเนินชีวิตอย่างไรในสังคมอันวุ่นวาย จึงได้เอาปัจจุบันธรรมนั้นมาคิดพิจารณาเป็นอารมณ์ กรรมฐาน

…ดูโลกที่เคลื่อนไหว แต่จิตไม่หวั่นไหวนิ่งสงบ สยบความเคลื่อนไหวเพิ่มกำลังของสัมปชัญญะความรู้ตัวทั่วพร้อม ให้มีกำลังเท่าทันเสมอกันกับกำลังของสติ ลดกำลังของสมาธิซึ่งเป็นสมถะกรรมฐาน ยกจิตขึ้นสู่วิปัสสนาญาณ ด้วยการตามดูตามรู้และตามเห็น ความเป็นไปของกาย เวทนา จิต ธรรม มองเห็นคุณเห็นโทษ เห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ในสรรพสิ่ง มองให้เห็นความเป็นจริงตามกฎของพระไตรลักษณ์อันได้แก่…อนิจจัง ความไม่เที่ยงแท้และแน่นอน…ทุกขัง ความเป็นทุกข์ทั้งทางกายและทางใจจากสิ่งนั้น

…อนัตตา ความเป็นสิ่งที่สมมุติขึ้นมาเข้าไปยึดถือไม่ได้ เห็นการเกิดขึ้นการตั้งอยู่และการดับไป จนเกิดความเข้าใจในสรรพสิ่ง เห็นความเป็นจริงในสิ่งทั้งหลายว่า

…มันเป็นเช่นนั้นเอง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๓ กันยายน ๒๕๖๕…