…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๗๑…
…ทุกอย่างย่อมจะมีความสำเร็จได้ถ้าหากเรานั้นมีความตั้งใจและพยายามเดินตามความฝันของเรานั้นต่อไปไม่ท้อถอยหรือหวั่นไหวกับอุปสรรคปัญหามีความศรัทธาและเชื่อมั่นในความดีที่กระทำสิ่งนั้นย่อมจะนำไปสู่ความสำเร็จของชีวิตในสิ่งที่ตนคิดและกิจที่ตนนั้นปรารถนาเพราะว่าความสำเร็จของชีวิต อยู่ที่จิตคิดว่าพอ…
…กาลเวลา
คือเครื่องพิสูจน์สรรพสิ่ง
ธรรมชาติหรือเทคโนโลยี
หนี้ไม่พ้นกฎของธรรมชาติ
เกิดขึ้น…ตั้งอยู่…ดับไป
ไม่มีอะไรจีรังและยั่งยืน
อนิจจัง…ทุกขัง…อนัตตา
ทุกสิ่งล้วนภาพมายา
ไม่ควรจะมัวเมาลุ่มหลง
ปลด…ปลง…ปล่อยวาง
ออกห่างจากอกุศลจิต
กำหนดทิศทางใหม่ให้ชีวิต
ถูกหรือผิดสิ่งนั้นรู้อยู่แก่ใจ
แล้วทำไมต้องคล้อยตามมัน
วันเวลาผ่านไปเกินครึ่งของชีวิต
จมดิ่งมืดมิดอยู่ในโลกสีดำ
ถลำหลงไปในโลกแห่งมายา
วันเวลานั้นเหลืออีกน้อยนิด
ชีวิตนี้อย่าได้ประมาทไปเลย…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๔ กันยายน ๒๕๖๕…